| |
Λενού
Εσενανέ άγρια νεροσυρμή σε εξωθεί
στις φυλλωσιές των ηλιοδρόμων,
να ραντίζεις τα βέλη της ερωτικής προσδοκίας.
Σε αρπάζουν οι θύελλες, η ψυχή σε παραλήρημα,
σαλπάρει στα νέφη, η σε ποταμίσιες αμουδιές.
Λυγμός χιμάει τραγουδώντας.
Νοσταλγίας στιγμές ξεμπουκάρουν
απ' τα καταχωνιασμένα της ζωής μάνητα.
Γυναίκα εσύ και σκίζεις σβέλτα το άσωτο
σχήμα του έρωτα. νιώθεις την απεραντοσύνη του
και σείεται εντός σου, ξεγυμνομένω
το χούι πυρίκαυτστο.
Εξαπολύεις καταφορτομένη
τα βέλη της γνώσης, λάφυρα πυκνοκέντημένα,
που αναρρηχόνται στην τρυφεράδα της σκέψης σου,
το γκρίζο σαστίζει στο γαλάζιό των ματιών σου.
καλπάζεις αμέθυστη συλλέγοντας αντίλαλους.
παρέα με τα βιβλία αγρυπνάς στα ξάρτια των σταθερών πλοίων
δίχως ποτέ να σεκλετίζεσαι.
Νερένιο που Λάμπη νιότη, το όμορφο αχνόγελο σου,
δεντρί μυριόφυτο η γλυκιά σου όψη.
Η φωνή σου με γυρίσματα συρτά σκεπάζει την σιωπή.
την ανασταίνει η μουσική, φτιαγμένη σαν δακτυλίδι
από τη απουσία αλλοπαρμένου τυμπανιστή.
Ηλιόχαρη, η αγκαλιά σου Μπάτης.
το φουστάνι σου κεντημένο απ' το υφάδι
μιας πεταλούδας. Στροβιλίζεσαι στα αστέρια
και αγναντεύεις στο φως, δρασκελώντας
στην ράχη λευκών κρίνων.
Ολόχαρη σημαδέύεις τα ανοιχτά τετράφυλλα
της καρδίας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
