| |
Την εκατοστή τριακοστή Ολυμπιάδα, μαζί με το Θεόκριτο πέθανε και το πρωτότυπο αθάνατο ελληνικό πνεύμα, μαζί χάθηκε η ανεξαρτησία των πόλεων πνευματική και πολιτική.
Σταμάτησαν οι τεχνίτες του λίθου να περιχύνουν με πλαστικότητα και ζωή
τ' αδιαμόρφωτα λευκά πεντελικά μάρμαρα με συνέπεια η αυστηρότητα των γραμμών να χαθεί,
οι Κόρες και οι Κούροι ν' αποκτήσουν κινήσεις και εκφράσεις, ηδονιστικές
Το χάσμα μεγάλωνε σταδιακά, αίτιοι οι εμμονικοί συλλέκτες Αλεξανδρινοί,
η Ελληνιστική εποχή άφησε στη θέση της τη Ρωμαϊκή κι όταν οι Ρωμαίοι βαπτίστηκαν χριστιανοί
κι αργότερα βυζαντινοί το ελληνικό πνεύμα και η γλώσσα κυνηγήθηκε ανηλεώς, αργότερα οι βάρβαροι υπέστειλαν το δικέφαλο αετό σηκώνοντας την ημισέληνο, έτσι λησμονήθηκε ότι απέμεινε από τη μήνη των χριστιανών και πνίγηκε στη μακραίωνη ωκεάνια λήθη της σκλαβιάς. Άφησαν τον “πάλαι ποτέ” μορφωμένο λαό αγράμματο με γλωσσικό ιδίωμα ένα συνονθύλευμα γλωσσών, μια πέτρα που χτυπιόταν ανάμεσα στον αττικισμό και την καθομιλουμένη βυζαντινή. Ακολούθησαν μεγάλοι αγώνες για την πολυπόθητη ελευθερία κι ανεξαρτησία παράλληλα έγιναν αγώνες γλωσσικοί μεταξύ καθαρευουσιάνων αττικιστών και δημοτικιστών. Οι λόγιοι έδωσαν τη γλώσσα του λαού δομημένη σε αρχαία πρότυπα και γλώσσα κατανοητή για το λαό και όχι για τους λίγους λόγιους Φαναριώτες Σεκρετάριους. Τη γλώσσα που τραγούδησαν οι αγωνιστές του αγώνα, τα δημοτικά άσματα που έγραψαν οι Κρήτες μεσαιωνικά αναγεννησιακά ποιήματα, αυτή τη γλώσσα πήρε ο Διονύσιος Σολωμός και ορισμένοι Επτανήσιοι ποιητές άσχετα αν είχαν φράγκικη παιδεία και γνώση της ιταλικής με μουσικότητα των στίχων, τέχνης του σονέτου και της ποιητικής.
Βασικό κίνητρο αυτών, ο αγώνας, η αγάπη για τη θρησκεία και την πατρίδα, μούσες η Ελευθερία, η Δόξα,
οι Αγωνιστές της Χίου, των Ψαρών και αποκορύφωμα η ηρωική έξοδος των πολιορκημένων Μεσολογγιτών.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
