| |
Διονύσης Βίτσος
Πολυάριθμες είναι στη Ζάκυνθο οι παροιμίες.
Η ιταλική επίδραση οπωσδήποτε και ιδιαιτέρως εκείνη της Βενετίας έφερε κι εδώ πολλές από τις γνωστές παροιμίες που έχουν και εκεί, από το άλλο μέρος ένα πλήθος από αυτές προέρχεται από
τις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας.
Θα αναφέρουμε μια σειρά από τις πιο χαρακτηριστικές:
.
• Του χωριάτη το σχοινί μόνο δε σώνει διπλό σώνει και αβαντσάρει[περισσεύει].
• Δίνε μου για να σου δίνω και ποτέ να μη σ’ αφήνω.
• Ο καλός Μάρτης στα κάρβουνα και ο κακός στον ήλιο.
• Με λάσπη και με κουρνιαχτό ακολούθα το ζευγάρι, για να μη πας στη Λειβαδιά να αγοράσεις στάρι.
• Ό,τι χόρτο αναγελάσεις θα φυτρώσει στην αυλή σου.
• Κάβουρα, στραβά πατείς, θα ιδώ και τα καλά σου.
• Έλεγε η Μαρία τ’ Αφράτη, όταν έχεις, πάντα κράτει.
• Το σπίτι και τ ’ αμπέλι το κάνει, όποιος θέλει.
• Τον άνθρωπο που επαινείς πρώτα δοκίμαζέ τον με χρόνου συναναστροφή, κι ύστερα παίνεσέ τον.
• Του τεμπέλη και ο παράδεισος του φταίει.
• Ο Άγιος Κασσιανός για την τεμπελιά του κάθε τέσσερα χρόνια γιορτάζεται.
• Κοντά σ’ αμπέλι φύτευε και σε χωριό κατοίκα.
• Όταν τόχεις στο πλιθάρι, βάνε λίγο λίγο λάδι, κι όταν τόχης στο ρογί, θέλεις βάνε, θέλεις μη.
• Ξύδι χάρισμα γλυκό σαν μέλι.
• Όχι νύφη μου, όπως ήξερες, αλλ’ όπως εύρες.
• Το δε σε γνοιάζει μη ρωτάς.
• Σπίτι όσο χωρείς, και χωράφι όσο μπορείς.
• Έχε τα πόδια σου ζεστά, τη κεφαλή σου κρύα, το στόμαχό σου ελαφρό, γιατρού δεν έχεις χρεία.
• Όταν λαλούν οι κόρακες σωπαίνουνε τα αηδόνια.
• Όποιος έχει αμυγαλιές θάχει και τσου τζιτζίκους.
• Αλλοίμονον εις όποιον δεν έχει νύχια να ξυστεί.
• Χέρι και μαχαίρι και τρεχούμενο νερό, ποτέ δεν μαγαρίζονται.
• Η νύχτα γεννάει πίσκοπο κι’αυγή μητροπολίτη.
• Κόψε ξύλο το Γενάρη και μη καρτερείς φεγγάρι.
• Κι' αν έχεις και καλά παιδία, το πράμα τι το θέλεις, κι’ αν έχεις και κακά παιδία, το πράμα τι το θέλεις.
• Και το γλήγορο και το οκνό καράβι στην Πόλη φθάνει.
• Και από τα δύο λιθάρια βγαίνουν τα αλεύρια.
• Με δικόνε σου φάε και πιε και πραγματειά μη κάμεις.
• Όποιος φυλάει το δείπνο του, έχει το κολατσιό του.
• Όπου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ τον δεν πεθαίνει.
• Όπου λυπάται καρφί χάνει το πέταλο.
ΠΗΓΗ:
ΑΡΧΙΔΟΥΚΑΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΣΑΛΒΑΤΟΡ, «ΖΑΝΤΕ», ΠΡΑΓΑ 1904
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
