| |
Η ακολουθία του νερού
Χρόνια κι όμως δεν λεν να ‘ρθουν τα περιστέρια
Λέξεις σπασμένες στου κατακλυσμού το κύμα
Άσε με απόψε να πνιγώ σ’ αυτό το ποίημα
Κι έπειτα πάρε με ζευγάρι σου στ’ αστέρια
Να κουβαλάμε το νερό σαν κάθε μέρα
Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ ή στόχο
Σταλαγματιά μου, ακυβέρνητη, όλο πόθο
Σε ποια σπηλιά την ακριβή σου έθαψες βέρα;
Ως τα μεσάνυχτα βαριά, άκαυτη μοίρα
Αποχαρόκαψε τις γέφυρες κι ορκίσου
Που ό,τι κοιμήθηκα ήταν πάντοτε μαζί σου
Κι ό,τι μου χάραξε η αυγή σου, εγώ το πήρα
Ανάγκη δίσεκτη, δοξαστικό κανάτι
Μια αναδυόμενη ικεσία ν’ ανασάνω
Σταλαγματιά μου, πέλαγός μου θα σε κάνω
Και το νερό θ’ ακολουθώ απ’ άκρη σ’ άκρη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
