| |
ΑΓΑΛΜΑΤΙΝΟ ΚΟΡΜΙ (Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024)
Σε προηγούμενη ζωή,
κόντρα στου όχλου τη βοή,
κρατώντας μιαν αναπνοή
ξεψυχισμένη,
φαίνεται ν’ άναβα, με σπίρτο και βενζίνη
τ’ όνειρο, καίγοντας του χρόνου,
τ’ αγαλμάτινο κορμί,
καθώς σαν τον σοφό, αρχαίο Διογένη,
λες κι από ‘κει ζητούσα κάποια ελεημοσύνη,
μ’ αφορμή
δειλά τον οίστρο,
απ’ τη χειμέρια νάρκη, ο δόλιος ν’ αφυπνίσω,
να βρω το θάρρος
και τον ήχο της σιωπής ν’ αναζητήσω,
κόντρα στην άχρωμη συνάφεια της κραυγής
και της μαινόμενης του Ποσειδώνα οργής,
τολμώντας τη γροθιά στον πάγκο να χτυπήσω,
να γράψω για όσα είχα κρυμμένα,
μες στ’ αμπάρι της ψυχής,
πέρα απ’ το κάλεσμα σειρήνας
κι όποιας μάγισσας κακής,
να ‘βρισκα δύναμη, κουράγιο, να τραβήξω
σκανδάλη, σφαίρα σ’ ότι με πονάει να ρίξω,
όχι χτυπώντας στην καρδιά, μα στον αέρα, να εκφοβίσω
κάθε πληγή και νόρμα αιχμής,
που μ’ απαγόρευε σαν άνθρωπος να ζήσω …
Νιώθω ευτυχώς
μέσα απ’ του χρόνου τη ρωγμή,
ότι μ’ ελέησε
τ’ αγαλμάτινο κορμί …
Άξιζε ο κόπος, να ‘μ’ εκεί
να προσκυνώ, το ίδιο σώμα
και την ψυχή, που ‘χει η γραφή κι η μουσική,
ίδια, απαράλλαχτη μ’ εμένα,
κατ’ ομοίωση κι εικόνα …
Μέσα στου κόσμου τη βουβή απεραντοσύνη,
βρήκε η φωνή μου τρόπο εντέλει ν’ ακουστεί,
νιώθω απέραντη ομορφιά κι ευγνωμοσύνη,
παρόμοια μ’ όποια αρέσκεια, έχει μοιραστεί …
** Στίχοι : Κώστας Μιχαήλ Μαρής / “k©sm!m@” ***
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
