| |
Το ποίημα του ποιητή Νικολάι Ντομπρονράβοφ γράφτηκε το 1991 μετά από την διάλυση της ΕΣΣΔ και μέχρι τώρα δεν ήταν γνωστό στο ευρύτερο κοινό.
Η Ρωσία φεύγει από τη Ρωσία
Έχασες πατρίδα μου τις δυνάμεις σου απ’ την απελπισία,
Και εμείς φοβισμένοι δεν ξέρουμε τον δρόμο.
Ήρθαμε να σε αποχαιρετήσουμε πατρίδα μας Ρωσία,
Με τον ουρανό σου γκρίζο, με το μαύρο σου σικαλόψωμο.
Δεν αποβλέπουμε τη ζωή των γειτόνων στα παλατιανά.
Δεν μπορούμε να ζούμε δίχως χάδια των δακρύβρεχτων ματιών…
Πουθενά δε θα πάμε και δεν πρόκειται να φεύγουμε πουθενά.
Εσύ μόνη σου φεύγεις απ’ το βάρος των κακόπιστων.
Εμείς ήμασταν υπό τη δική σου αιγίδα:
Κοσμοναύτες και αδέλφια μου εν Χριστώ.
Για τους προγόνους μας ήσουν στυλοβάτης και ελπίδα,
Στον κόσμο των μεγάλων κρατών ήσουν το πιο μέγιστο.
Ως μητέρα μας έμαθες να έχουμε φτωχές και τίμιες ζωές.
Και όχι άδικα μέσα στα βάσανα έφερες στην οικουμένη
Ένδοξους βασιλιάδες και θρυλικούς ήρωες
Για τον καινούργιο κόσμο εισορμώντας αποχαλινωμένη.
Μα γιατί σου λαχαίνουν τόσα και τόσα μαρτύρια;
Στα ξένα η ζωή γενναιόδωρη και γλυκιά.
Τρομερό όταν τα μαιευτήρια κλείνουν ενώ ανοίγουν τα κοιμητήρια,
Η Ρωσία σταμάτησε να κάνει παιδιά…
Τα γουρούνια μασούν με θόρυβο μες στο ναό στήνοντας σκάφη.
Οι χήρες τους άνδρες τους ψάχνουν μες στων πολέμων τη φωτιά.
Ο σκοτεινός ουρανός τη μοίρα μας συγγράφει,
Στα μαύρα σύννεφα: Διαβολή και Ψευτιά.
Για πιο λόγο κοπιάζαμε; Που πάμε και συνέχεια παραπατάμε;
Και ίσως από συνήθεια εμπρός κοιτάμε.
Αφουγκράσου: εμείς με την καινότητα βροντάμε…
Πρόσεχε: αντί του σύννεφου η χιονοθύελλα έρχεται…
Να που όλοι μαζευτήκαμε στην αποβάθρα τελευταία.
Βεβηλώθηκε η γλώσσα μας. Καταστράφηκαν οι κόποι και οι αγώνες.
Μόνο κατ’ απ’ τη γη θα μείνει το ρίζωμα μας κατακριτέο,
Ίσως ξεφυτρώνει κάποια στιγμή μες’ απ’ τους αιώνες;
Νικολάϊ Ντομπρονράβοφ
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
1991 (05.12.24)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
