| |
ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΊΣΩ
Πάλι φτάνουν οι γιορτές
κάτι με σπρώχνει προς τα πίσω
την ύπαρξη μου να την πείσω
στο εξής να έχω μόνο χαρές
Και ο χρόνος κλασσικός φονιάς
βάζει το δάχτυλο του στην σκανδάλη
θα την πατήσω αν πιστέψεις πάλι
πως δεν θα ξαναδείς εικόνες συμφοράς
Ζω μια παράξενη ενοχή
που δεν βαριέται να γεννάει τα ίδια
να με κάνει δώρο για παιγνίδια
να τα παίζει όποια θέλει εποχή
Κι’ όσο πάω πίσω με πιάνει μια θλίψη
μ’ ένα κεφάλι σκυφτό δίχως περηφάνια
να μην μπορώ να δικαιολογήσω την αδράνεια
αφού τίποτα δεν κέρδισα απ’ ότι μ’ έχει λείψει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
