stixoi.info: κρατήσου μάτια μου

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132760 Τραγούδια, 271265 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

κρατήσου μάτια μου

Κρατούσε λες στη χούφτα της ολάνθιστο καρπό
την απαντοχή και τη συμπόνια.
Ήταν τα μάτια της ορθάνοιχτα
σαν δυο μονάχες πυρωμένες ανθοδέσμες
που όμως ποτέ δεν άνθισαν.
Κι απόμεινε με δυο φρυγμένα χείλη
πεισματικά κλειστά
λέξη καμιά να μην αφήσουν να χαθεί
στον οχετό που την κύκλωνε.

Το’ νιωθε αυτό σαν μια μορφή ελευθερίας.
Μα ήταν στιγμές που και γι’ αυτό
φριχτά αμφέβαλλε

όταν ο ουρανός της έχασκε ορθάνοιχτος
τα αστέρια απειλητικά απομεινάρια άλλων εποχών
και η βροχή λυτρωτική αναπνοή
αργούσε ολοένα`

κι έστεκε μοναχή

ο καρπός εκεί στη χούφτα της να σήπεται
κι ο κόσμος γύρω της να της φαντάζει τόσο ξένος
τόσο μόνος κι ανυπεράσπιστος
τόσο γελοίος
σ’ έναν μικρόκοσμο αηδίας
να περιστρέφεται ολοένα
και να ρωτάει τον ουρανό :

“είναι η όψη μου που χάνεται;
είναι η σιωπή μου που ηχεί εκκωφαντικά;
είν’ η σιωπή των άλλων;”

Μα ποιοι είν’ οι άλλοι;
Κι ο ουρανός που γύρω τους παγώνει;
Ποιοι τη βουβή ικεσία να νιώσουν;
Δική τους είναι.
Στα ματωμένα τσίνορα της γης ξαποσταίνει
Και στους κροτάφους που μέσα τους χύνεται ατόφιο υλικό η κραυγή σου
Δική σου είναι
Και η κραυγή και ο πόνος και η οργή
Κι ο καρπός στη χούφτα δε σαπίζει
Αν έστω κι ένας τον πιστεύει
Αν έστω κι ένας τον αγγίζει.

Κρατήσου μάτια μου .


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 13 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

xazoula 04-10-2006 @ 07:41	ΚΡΑΤΗΣΟΥ.....ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ 04-10-2006 @ 08:07	έστω κι τα πράγματα είναι δύσκολα πολύ αισιόδοξο το μνμα που δίνει και πολύ καλά γραμμένο καλησπέρα
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ 04-10-2006 @ 10:28	Κρατούσε λες στη χούφτα της ολάνθιστο καρπό την απαντοχή και τη συμπόνια. Ήταν τα μάτια της ορθάνοιχτα σαν δυο μονάχες πυρωμένες ανθοδέσμες που όμως ποτέ δεν άνθισαν. Απ' την αρχή ξέρεις να μαγνητίσεις τον αναγνώστη. ::yes.::
MARGARITA 04-10-2006 @ 10:35	Και στους κροτάφους που μέσα τους χύνεται ατόφιο υλικό η κραυγή σου Δική σου είναι Και η κραυγή και ο πόνος και η οργή Κι ο καρπός στη χούφτα δε σαπίζει Αν έστω κι ένας τον πιστεύει Αν έστω κι ένας τον αγγίζει. Κρατήσου μάτια μου . Τον αγγίζω, τον πιστεύω και κρατιέμαι Ειρήνη μ ου...μπράβο σου Υπέροχο το ποίημα σου ::smile.:: ::up.:: ::love.::
Σκιά 04-10-2006 @ 11:34	Υπέροχο το ποίημά σου Ειρήνη.Να γράφεις πιο συχνά να σε διαβάζουμε.
TAS 04-10-2006 @ 16:36	Ήταν τα μάτια της ορθάνοιχτα σαν δυό μονάχες πυρωμένες ανθοδέσμες... Και στους κροτάφους που μέσα τους χύνεται ατόφιο υλικό η κραυγή σου... Απλά και ενδεικτικά, ξεχωρίζω αυτούς τους στίχους Ειρήνη μου, όλα το ποίημα σου, ένας συγκλονισμός!! ::oh.::
μπρουχίτα 04-10-2006 @ 16:43	με μάγεψες Ειρήνη.... σε ευχαριστώ γι αυτό.......
AETΟΣ 04-10-2006 @ 21:57	Υπεροχο !!!καλημερα Ειρηνη
agrampeli 05-10-2006 @ 05:11	::smile.::
ειρήνη 05-10-2006 @ 06:27	σας ευχαριστώ πολύ όλους ::smile.::
ΑΙΟΛΟΣ 05-10-2006 @ 11:10	Ήταν τα μάτια της ορθάνοιχτα σαν δυο μονάχες πυρωμένες ανθοδέσμες που όμως ποτέ δεν άνθισαν. Κι απόμεινε με δυο φρυγμένα χείλη πεισματικά κλειστά λέξη καμιά να μην αφήσουν να χαθεί στον οχετό που την κύκλωνε. Απνευστί χάθηκε μέσα μου η ομορφιά σου Ειρήνη… Καλησπέρα… ::smile.::
montekristo 09-10-2006 @ 02:26	Φυτρώνανε στα χέρια της ακριβοί καρποί, η συμπόνια και η απαντοχή ολάνθιστες. Ο κόσμος λησμόνησε τις ρίζες, το χώμα του άνυδρο... Μα αυτή όλο και κρατούσε μια σταγόνα δροσιάς απ' την ψυχή της, να μην μαραθούν οι λεμονανθοί. Και αμολούσε τις ρίζες της όλο και πιο βαθιά στης αγάπης τα χώματα, στης ποίησης τα σκοτάδια και τα φώτα Μετουσίωνε τις σκιες σ' απαντοχή και συμπόνια Καλημέρα Ειρήνη ::smile.::
ειρήνη 09-10-2006 @ 06:28	το σχόλιό σου ποίημα από μόνο του ..πολύ σ'ευχαριστώ ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο