| |
Η ανοησία σαφώς λεγόμενη με ρίμα
Δίνει όπως και να χει ένα κρίμα
Κρίμα σε όλους αυτούς τους πρώτους
Κρίμα στους ραψωδούς και στους στιχοπλόκους
Ξαπλωμένοι χάμω ολοι στην γη σε μια ψαθα
Και το κλειδί του σολ περασμένο σε μια αρμάθα
Χάσκουν και ψηλά τον ουρανό κοιτούν
Περιμένουν και μόνοι τους απαντούν
Εάν το κρίμα είναι να ναι όλοι έτσι
Τι νοστιμιά θα είχε τότε το γιουβέτσι
Η ποίηση στο πιάτο θα ήταν στρωμενη
Και η κάθε μπουκιά μας μετρημένη
Νήστεια εξεκινησαν οι ποιητάδες
Και ποιησαν όλοι οι μαχαραγιάδες
Ακομα μια ανοησία να γράψω στο χαρτί
Και θα με κυνηγούν όλοι οι οίκοι οι εκδοτικοί
Ανοησίες αμέτρητες μπορώ να σκαρφιστώ
Και έπειτα μόνη μου να τις σοφιστω
Τι εννοεί και λέγει ο ποιητής τούτος
Μήπως δεν μιλάει μήπως είναι μουτος
Μα έτσι αξαφνα απαντούν αλλοι
Ανόητοι βέβαια πολλοι και στα αλήθεια μεγάλοι
Λένε ότι γράφει κανείς το κόσμο συμορφωνει
Μα η ανοησία τούτη με αναστατωνει
Ευτυχώς δεν είμαι άνθρωπος των γραμματων
Δυστυχώς ούτε των πραγματων
Είμαι άνθρωπος, ανθρώπων γεννηματων
Και οι λέξεις βρίσκουν τον δρόμο των νοηματων
Κική Ματέρη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
