| |
Λίγο δυσνόητο αλλά υπέροχο δημιούργημα στα ρωσικά, που μετά από ίσως δέκατη ανάγνωση εμφανίστηκε η επιθυμία να το μεταφράσω στα ελληνικά.
Ο Ποιητής και ο Αιώνας του
Ένιωσα τη συμφορά και ξύπνησα από την πίκρα και την θλίψη,
και έκλαψα για εκείνους μπροστά στους οποίους έχω ανεξόφλητο χρέος,
και δεν ξέρω τι να κάνω η γενναιότητα μ’ έχει εγκαταλείψει…
Ωχ, αγαπημένοι μου θέλω να βοηθήσω, αλλά νιώθω πυγμαίος.
Έστω και λίγο θαύμα να έπαιρνα απ’ τα ερωτόληπτα πλήκτρα μελωδικά,
αλλά δεν θυμάται το κακό μου κεφάλι τις νότες,
ενώ τα λόγια – δεν είμαστε παιδιά – τη συμφορά δε μειώνεις με λόγια γλυκά,
εδώ και χίλια χρόνια, που όχι ο Θεός μας υπαγορεύει τις λέξεις - στρατιώτες.
Ω! Πόσο της ύπαρξης το παράλογο τρίξιμο το μυαλό βασανίζει,
πόσο θανάσιμα θηλάζει η κενή παντοδύναμη επικράτεια, δήθεν διάνοια,
ο αιώνας του Κακού διαφθείρει και το καλό προσπαθεί να εξασθενίζει.
ο Θεός δε θα ανασκιρτάει σε κραυγές και τίποτα δε θα σωθεί απ’ τα ουράνια.
Κι εμένα αδίκησαν αθώο μανιωδώς και όχι μια φορά,
και στο κρανίο μου για όλες τις θλίψεις αναμμένη η μαυρίλα - πληγή,
αλλά δίνεται αντί ευτυχίας μαρτύριο μυστηριώδης δίψας ως προσφορά,
και η διαύγεια τις φύσης και του σκυμμένου άπειρου η σιγή.
Μπορούν ακόμη εκατό φορές στην ατιμία να καταδικάζουν με βιαιότητα,
αλλά για να μη σβήνει εντελώς στα σκοτεινά των καρδιών το φως το θεϊκό,
μας δίνει το δικό της το στεφάνι – δεν γίνεται αλλιώς – η Αιωνιότητα,
κι όλο πιο μακριά μας πάει – δεν γίνεται αλλιώς – το Ηθικό.
Μπоρίς Τσιτσιμπάμπιν
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
1978 (28.12.24)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
