| |
Το τσιγάρο αναμμένο
Βιαστικά αργοπεθαίνω
μα στη σκέψη μου η σκέψη σου γυρνά
Βγάζω πείσμα κι επιμένω
δίχως λόγο περιμένω
μία άνοιξη που πάλι προσπερνά
Πώς σκορπήσαν οι στιγμές μας
και δεν γίνανε ζωές μας;
Πια δεν νοιώθουμε καμία ενοχή
Δεν τολμώ άλλο ν’ αντέξω
κι όμως πρέπει να διαλέξω
απ’ το χθες μου μία νέα εποχή
Η ανάσα μου δεν φτάνει
να στεγνώσει το μελάνι
κι όλο στάζει το μικρό μου μυστικό
Ψηλαφίζω μ’ ένα χάδι
ότι όμορφη σε κάνει
Συ μου έμαθες να παίζουμε κρυφτό
να μην με δεις, να μην σε δω…..
Μη μ’ αφήσεις να γυρίσω
πριν στ’ αλήθεια σε γνωρίσω
και φορέσω τον καλό μου εαυτό
Μες στο σώμα μου ν’ ανθίσεις
και τον κόσμο μου να ορίσεις
κι ας νομίσουνε πως ήτανε γραφτό
να μ’ αγαπάς, να σ’ αγαπώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
