| |
Είναι η ψυχή μου μια έρημη αυλή.
Συγκρίματα και άταφοι πανσέδες.
Μια μυρωδιά φορμόλης αποκαρδιωτική.
Είναι η καρδιά μου μια θάλασσα οργισμένη.
Στα κύματά της πνίγει της αγάπες που ναυάγησαν
και το κορίτσι που ακόμα με προσμένει.
Είναι το κορμί μου μια ζοφερή σκηνή,
όπου ο Ρωμαίος δολοφονεί την Ιουλιέτα,
υπό το φως μιας Σελήνης που αιμορραγεί.
Είναι ο ήχος της ζωής μου μια σιγή
ή ένα άτεχνο ρέκβιεμ για κουαρτέτο.
Κι όλο σιμώνει η νεκρική πομπή.
Είναι τα χρόνια μας σε άμαξα επιβάτες.
Μαυροντυμένος ο οδηγός, ωχρός και πελιδνός
και μεις γυμνοί που τους ληστέψανε διαβάτες.
Βλέπω τους φίλους, θεατρίνους προδομένους.
Μια στάλα αψέντι μες στα χείλη μου ζητώ,
για να μη νιώθω τους καρπούς μου σταυρωμένους.
Φυσάω αεράκι να δροσίσει
το πρόσωπο που βλέπω στον καθρέφτη,
μα ξέρω πως σημάδι δεν θα αφήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
