| |
Άγαλμα στημένο μοιάζεις σιωπηλό κι αγέλαστο
συνεχώς μπροστά μου βάζεις τείχος απροσπέλαστο
μόνο μ’ άφησες στο κρύο μ’ ύφος ασυγκίνητο,
μα νυχτιές που παραλύω με κρατάς ακοίμητο.
Το δάκρυ μου πέφτει στη γη και τρέχει σαν ρυάκι
με μύρια όνειρα φραγή με πότισες φαρμάκι
για μένα έγινες πληγή κι αγιάτρευτο σαράκι.
Χωρίς αιτία κι αφορμή πώς «μ’ άφησες μπουκάλα»
χαμένο μ’ έκανες κορμί που πάνε στην κρεμάλα,
τι κι αν μου πήρες την ορμή αγάπα με μια στάλα.
Όπως άγαλμα στο πάρκο με κοιτάς αδιάφορα
κι ευθύς «μού’ σκαψες το λάκκο» μ’ αδικείς κατάφωρα
τριγυρίζεις στα σκοτάδια μέχρι τα χαράματα
κι αντί για φιλιά και χάδια με σκορπάς στα κλάματα.
Το δάκρυ μου πέφτει στη γη και τρέχει σαν ρυάκι
με μύρια όνειρα φραγή με πότισες φαρμάκι
για μένα έγινες πληγή κι αγιάτρευτο σαράκι.
Χωρίς αιτία κι αφορμή πώς «μ’ άφησες μπουκάλα»
χαμένο μ’ έκανες κορμί που πάνε στην κρεμάλα,
τι κι αν μου πήρες την ορμή αγάπα με μια στάλα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
