| |
Αγκαθωτα συρματα που δεν αφηνουν
ουτε τις σκιες να ξεφυγουν!
ολα κυλανε
νω χε λι κα ..
Ο ιδιος ο Χρονος σταματησε απ' εξω
μια σκοτεινη φιγουρα σε τρομαζει
ακινητη κοιτα!
Ο Θεος του πολεμου κοιμαται
σ ' αγκαθινο στρωμα
κι' ευκολα σκουριαζει τις καρδιες
που τις ξεπλενει η θαλασσα
μεσα στο νου κρυμμενη
Σκεπαζεται με δερματα σκληρα
κι' οποιο πετουμενο περνα
για λιγο κοντοστεκεται!...
Νιωθεις κενος ...κι'απεξω η ζωη!
Μες τον φιδισιο δρομο της γλυστραει
που ανεμελα ακολουθεις , οταν πια θελεις να χαθεις
στης συννεφιας την ακρη...
Μονο το φως σε ζωντανευει!
κι' ο ουρανος που περισσευει
πανω απ' αγκαθινους τοιχους...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
