| |
Ασκοπα οι μερες φευγουν
πισω θυμισες παραμενουν
που αντεχουνε στο χρονο
και μου δινουν κι αλλο πονο
δεν βγαινω συχνα απ'το σπιτι
η ζωη περνα απ'το φεγγιτη
σαν τον καταδικο που ζει στην θλιψη
και σε κανεναν δεν θα λειψει
ηρθες σαν την πρωινη παχνη
τα χειλη σου ειχαν γευση αχνη
εφυγες χωρις να πεις μια λεξη
νιωθω η καρδια μου δεν θα αντεξει
ολα μου μοιαζουνε πια ιδια
σταχτη κι αποκαιδια
λεω πως θα σε βγαλω απο το μυαλο μου
μα οδηγουμαι στο βατερλο μου
και το τηλεφωνο δεν σηκωνεις
αυτο που νιωθω δεν το βιωνεις
κι η αποσταση θα μας πετρωσει
κι η ιστορια μας αδοξα θα τελειωσει
ηρθες σαν την πρωινη παχνη
τα χειλη σου ειχαν γευση αχνη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
