| |
Στο έλεος του ανέμου.
Βουτούσε κάποτε στη θάλασσα
μ’ ένα χαμόγελο τρανό στα χείλη
κι έβγαινε μες απ’ το νερό
γελώντας δυνατά, δροσιά ρουφώντας.
Τώρα μες στην αλμύρα χάνεται
χύνοντας μύρια δάκρυα στο βυθό
κι όταν στον ήλιο βγαίνει να στεγνώσει
καμένη κι αφυδατωμένη σαν στήλη άλατος
το δυνατό τ’ αγέρι
στην άμμο απάνω την σκορπίζει
και πάλι χώμα λες πως γίνεται ως ήταν εξ’ αρχής
Μελτέμι
Στόμφος κι αλαζονεία
κι ένα μήνυμα λειψό.
Στον επόμενο τόνο ο ουρανός θα συννεφιάσει
το μελτέμι θα μας δείξει τα δόντια του
κι ένας παραπονιάρης ήλιος
θα σιγοψιθυρίζει
μια κλαψιάρικη μπαλάντα .
Η θάλασσα, σγουρή κι αγριεμένη τώρα πια,
στέλνει ριπές υγρασίας στον κουρασμένο μου εγκέφαλο
κι ο αλλόκοτα ιδρωμένος σβέρκος αγκομαχάει.
Το μπαλκόνι έχει γεμίσει φύλλα
ξερά και κίτρινα.
Το καλοκαίρι κλαψουρίζει σαν μωρό παιδί
για τις χαμένες του λιακάδες
και τα σύννεφα, οι νικητές των μαχών,
με στόμφο κι αλαζονεία χαμογελούν
σε κάθε τους βήμα.
Κι εγώ που βαρέθηκα να σε περιμένω
θα κάτσω εδώ δίπλα στη θάλασσα
με το μελτέμι να μου ανακατώνει τα μαλλιά
κι εσύ κάτσε εκεί, εκεί πίσω απ’ την οθόνη
κι άχνα πια μη βγάλεις ξανά.
Ακούς;
Silver shark σ’ ονόμασα.
Φαντάζεσαι διαλόγους κι αγγίγματα.
Φωνούλες λιγνές που ξεπηδούν μέσα απ’ τις φλόγες
και χάδια απαλά απ’ της αύρας το χνώτο νοτισμένα.
Τρυπώνεις στα μάτια, βαθιά τους βυθίζεσαι.
Μασκαρεμένος σε ήμερο καρχαρία
στριφογυρνάς στους βυθούς
κι όταν γι’ ανάσα βγαίνεις στον αφρό
η αγάπη, που τόσο πολύ αγάπησες,
έχει λιγοψυχήσει.
Κρύβεσαι και φασκιώνεσαι.
Μαζεύεις λέξεις αντί για κοχύλια
κι η θάλασσα καγχάζει
με την αφέλειά σου.
«Οι λέξεις δεν φκιάνουν τις ζωές», σου πετάει
κατάστηθα
κι εσύ, εσύ επιμένεις να κολυμπάς μέσα της
ήρεμα ήρεμα ήρεμα ήρεμα ήρεμα
σιγοτραγουδώντας τα στιχάκια ενός θλιμμένου ερώτα
που παίζεται πάνω σε πολύχρωμες οθόνες,
ολούθε γύρω σου.
«Πότε θα τελειώσει αυτός ο θάνατος;» ρωτάς.
«Πότε θ’ αρχίσει η αλήθεια να λιγώνει τις ψυχές μας;»
Μα ν’ απαντήσεις δεν τολμάς…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
