| |
Κάποιες φορές τα χείλη μου με κόκκινο σκεπάζω
Να φαίνεται πως η ψυχή για το φιλί διψά
Τα λόγια κρύβω της καρδιάς που τις νυχτιές σου τάζω
Το αίμα νερό δεν γίνεται.. το κλάμα δεν γελά...
Για όλα φταίει η γλώσσα μας που κόκκαλα τσακίζει
Κι εγώ έγινα θρύψαλα στα λόγια τα πλαστά
Χίλιους Θεούς το ψέμα σου βάλθηκε να ορκίζει
Ώσπου κι εσύ αρρώστησες μέσα από τη φθορά...
Δεν σε λυπάμαι τώρα πια.. και πλέον δεν σε στέργω
Οι ευκαιρίες δίνονται σ' όσους μετανοούν
Κι αν θλίβομαι κοιτάζοντας το φθονερό σου έργο
Τα βέλη που επάνω σου γυρίζουν.. με πονούν...
Λέω.. ποτέ δεν είν' αργά.. μα πια δεν το πιστεύω
Και βάφω μ' ένα κόκκινο κραγιόν τη συμφορά
Κι αν από λόγια χόρτασα.. τα ψέματα νηστεύω
Να καθαρίσει το κορμί το δέρμα που φορά...
.. Νόμιζες ανεξίτηλα πως άφησες σημάδια
Μα ένα δάκρυ έφτασε να σβήσει τη ντροπή
Μόνο ρυτίδες χάραξες στα μάτια τα ρημάδια
Χαράδρες.. να γκρεμίζεται η μαύρη σου ψυχή...
4-2-2025
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
