| |
Της νύχτας ο καημός
Στη λαβωμένη του ματιά βαστάει μιαν ανεμώνα.
Με δάκρυα την κορφολογά, μ’ ευχές την πασπαλίζει.
Του μοιάζει ετούτη η νυχτιά μ’ ατίθαση γοργόνα
που την ψυχή του τυραννά, στα βάθη τη βυθίζει.
Με δάκρυα την κορφολογά, μ’ ευχές την πασπαλίζει
της μαραμένης του ζωής την πιο κρυφή αγωνία
που την ψυχή του τυραννά, στα βάθη τη βυθίζει,
κάθε βραδιά που το κορμί το ζώνει η απουσία.
Της μαραμένης του ζωής την πιο κρυφή αγωνία
τη δένει σ’ ένα βότσαλο και την πετάει στο κύμα
κάθε βραδιά που το κορμί το ζώνει η απουσία
και πλέκει της λόγια φτωχά σ’ ένα πνιγμένο ποίημα.
Τη δένει σ’ ένα βότσαλο και την πετάει στο κύμα,
παρακαλάει τη θάλασσα μακριά του να την πάρει
και πλέκει της λόγια φτωχά σ’ ένα πνιγμένο ποίημα
π’ αλαργινά το τραγουδούν στους ουρανούς οι γλάροι.
Παρακαλάει τη θάλασσα μακριά του να την πάρει
να μη θυμάται άλλο πια του ήχου της το υφάδι
π’ αλαργινά θα τραγουδούν στους ουρανούς οι γλάροι
σαν βγαίνουν τ’ άστρα φωτεινά απ’ το βαθύ σκοτάδι.
Μα… να μη θυμάται άλλο πια του ήχου της το υφάδι
δεν το μπορεί κι η θάλασσα δε σβήνει την εικόνα…
σαν βγαίνουν τ’ άστρα φωτεινά απ’ το βαθύ σκοτάδι
στη λαβωμένη του ματιά βαστάει την ανεμώνα.
Πρώτη ανάρτηση: Sofitsa (Σοφία Τσαγκάρη) © 24-08-2014 @ 12:00
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
