| |
Τρομάζω αν κάποτε με πούνε ποιητή
κι αλάργα πάψει ν΄ αντηχεί το ουρλιαχτό μου
και η φλόγα ενδόμυχα που έχω, μου σβηστεί
και πάρει χρώματα πολλά το όνειρο μου.
Φοβάμαι αυτούς, που κρύβω, μέσα ωκεανούς
κι αυτό ακόρεστα, που τρώει, το σαράκι
ν΄ απαρνηθώ για κάποιους νέους πηγαιμούς
που ενδελεχώς, γυρεύουν όμως, μια Ιθάκη.
.
Και τρέμω αλήθεια, κάποτε μη βολευτώ
με καρδερίνων σ΄ έναν κήπο τα τραγούδια
να αγναντεύω με υφάκι ζηλευτό
τις γύρω γλάστρες, τα πολύχρωμα λουλούδια.
Τρέμω την ώρα που θα πέφτουν τα πουλιά
νεκρά καθώς οι πυρκαγιές θα οργιάζουν
να γράφω στίχους, που θα υμνούν, κάποια ελιά
μ΄ ωραίες λέξεις από κείνες που θαυμάζουν
.
Φοβάμαι τόσο μήπως κάποτε κι εγώ
βρω ένα απάγκιο μες τη τόση τη βλακεία
κι αντί να θέλω όπως τώρα να εκραγώ
κεριά ανάβοντας, να ψάχνω αθανασία
κι αλήθεια τρέμω μην τα ''χάσω'' βαθμηδόν
και αφεθώ αναφανδόν στη φιλαυτία
και μάθω λέξεις, να σας λέω, ''ποιητών''
που ΄ναι εξαίσιες, μα δίχως σημασία!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
