| |
«Η χρήση των παιδιών ως αποδιοπομπαίων τράγων
για να ανακουφιστεί η προσωπική εσωτερική σύγκρουση,
έχει αποδειχθεί ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος για να συντηρούμε
τη συλλογική ψυχολογική μας ομοιόσταση…», έχει γράψει ο De Mause:
«Το παιδί χρησιμοποιείται ως δοχείο δηλητηρίου,
όπου κανείς μπορεί να προβάλει κομμάτια της ψυχής του που αποποιείται…».
Υπάρχει μάνα που δεν αγαπά το παιδί της;
-Ναι τους είπα ...η δικιά μου...
Άραγε ποιός θα με γνωρίσει όταν πω
με λέγαν Άγγελο στου χάρου την αλάνα
κει που γεννήθηκα δεν βρήκα φυλαχτό
ούτε αγάπη, ούτε πατέρα, ούτε μάνα
Ποτέ δεν ένοιωσα δική τους αγκαλιά
κορμί γεμάτο μελανιές αντί για χάδια
ίσως μου δώσει ένας παράδεισος γωνιά
και γιατρικό για της ψυχής μου τα σημάδια
Άραγε ποιός θα με θυμάται όταν πια
θα έχω κλείσει τα ματάκια τα θλιμμένα
λίγη η ζωή μου με θανάτου ερημιά
γιατί(;) κανείς δεν νοιάστηκε για μένα
----
Κι όμως σαν άγγελος χαρταετός θα ζω
στον ουρανό ψηλά θα παίζω, θα γελάω
μπόρεσα, χάρισα καρδιά σ άλλα παιδιά
αυτών οι μάνες θα μου γνέφουν …«σε αγαπάω»
...και Ο αναγνώστης κάθε τέτοιας τραγωδίας νιώθει απέχθια,
οργή και μίσος για την παιδοκτόνο.
Περισσότερο από όλα όμως νιώθει απελπισία και αβοήθητη αδυναμία
...μπροστά στο «μένος της ψυχής μιας μάνας»
...αυτό που πάντα ευθύνεται για των ανθρώπων τα δεινά τα πιο μεγάλα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
