| |
Ένα καταπράσινο χαμογελαστό πορτοκάλι
με παρατηρεί απ’ τη φρουτιέρα μέσα.
Το φρύδι μου τ’ αριστερό σηκώνεται αυτοβούλως.
—Βούλωσέ το, του λέω ήρεμα παρότι εκνευρισμένη.
Βούλωσέ το διότι τα πορτοκάλια και δη τα πράσινα
που το παίζουν λάιμ παιδούλες μου ανάβουν λαμπάκια
κι αλίμονο όλα πολύχρωμα.
Ανακατώνω τα χρώματα. Ετοιμάζω τα πολεμοφόδια.
—Θα σε στρώσω εγώ, του λέω ήρεμα παρότι εκνευρισμένη.
Θα σου στρώσω τη μούρη με λίγο κάρβουνο
κι ύστερα θα σε μπογιατίσω στο χρώμα που οφείλεις να είσαι.
Δεν απαντά. Χαμογελά και μασουλάει ωσάν κατσίκα μία μαστίχα
με γεύση μέντας.
—Οφείλω δε να σου πω, πως πιότερο (ξεπήδησε κάπου εδώ η ποιήτρια
από μέσα μου κι ως όφειλα της είπα κι αυτής να σκάσει) και συνεχίζω
πως πιότερο από ένα
καταπράσινο χαμογελαστό πορτοκάλι μου τη δίνει ένα
καταπράσινο χαμογελαστό πορτοκάλι που την έχει δει κατσίκα.
Αίφνης αντιλαμβάνομαι τα δυστοπικά περιβάλλοντα της σκηνής ετούτης
κι αφηνιασμένη τω πνεύματι μα παντελώς ήρεμη τω σώματι και τω μάτι
αποφασίζω πως πρέπει, ναι πρέπει, αμέσως και δίχως άλλη καθυστέρηση
πρώτον να αλλάξω φρύδι, δεύτερον να κλείσω το μάτι της κουζίνας
όπου ξεφυσάει τσιροβολώντας η χύτρα, τρίτον… τρίτον… α, τρίτον κι εντελώς
παρενθετικά
να επικοινωνήσω με τον νευρολόγο της μαμάς διότι προς στιγμήν ξέχασα
το «τρίτον» και τέταρτον να συμφωνήσω και να χειροκροτήσω τον τρόπο
με τον οποίο άγει και φέρεται το κίτρινο πορτοκάλι χαμογελώντας και
μασουλώντας τσίχλα με άρωμα δυόσμου.
Αναρωτιέμαι, βεβαίως, αν κάπου έχω κάνει λάθος κι αν έχω μπερδέψει
τα γενόμενα, τα γινόμενα και τα γεγονότα κι αν τελικά ενίοτε από μέσα μου
ξεπηδούν κι άλλα τινά πέραν της ποιητικής ασυδοσίας… Εδώ, σταματώ
και διπλοσκέφτομαι το εν κατακλείδι της τελευταίας προτάσεως.
Αναρωτιέμαι και ψάχνω μετά μανίας να βρω τις αρμόζουσες και δη επιβλητικές
και πομπώδεις λέξεις για να με χαρακτηρίσουν ως λογοτέχνη ή λογοτέχνιδα… δε
σκάω και πολύ για το γένος. Αυτό που περισσότερο με ταλανίζει είναι
το πράσινον του φρούτου, το χαμόγελο αυτού και η ψυχή του εντέλει
που για κάποιον ακατανόητο λόγο νομίζω πως οφείλω να τα περιποιηθώ
όλα τους καταλλήλως.
Ναι, τώρα, μετά απ’ όλη τούτη τη σπουδαία –στ’ αλήθεια– σπουδή του θέματος,
αντιλαμβάνομαι επακριβώς διά ποίον λόγον το μαλακιστήρι που νομίζει πως είναι
μεταλλαγμένο σε κατσίκα πορτοκάλι με κοιτάζει και χαμογελάει μασουλώντας μια
μαστίχα με γεύση μεντοδυόσμου ή δυοσμέντας… και σκέφτομαι να το αφήσω
ως έχει: αφηρημένο κι αλλοπαρμένο εσαεί. Ή… ή; Ή να του αφαιρέσω
αυτοστιγμεί το πανωφόρι φελί φελί, να το σύρω όξω στο μπαλκόνι και να το
απαρατήσω εκεί να τουρτουρίζει στους 6 βαθμούς Κελσίου, τώρα που ‘ναι ωραίος και
νταβραντισμένος ο Χειμώνας;
Είμαι καλή ή κακιά; Τι είμαι τελικά; Κακιά ή καλή;
Πφφφ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
