| |
Όταν στην απουσία της σιωπήσει η ψυχή μου,
εισπνέοντας στερνή φορά τον ουρανό,
στο κλάμα των πουλιών θα πέσει κάτω,
προσμένοντας για έλεος, το τέλος, τον χαμό.
Ας την δροσίσει η θάλασσα προτού την καταπιεί,
ενα στερνό φιλί απο την επιφάνεια της,
αφού ειχε τόσο αγνά εκείνο το νερό ερωτευτεί,
θα βυθιστεί στην ειρωνεία που έχει η αγκαλιά της.
Αναρωτιέμαι όμως πως θα της φανεί,
η γεύση των ονείρων με πολύ αλάτι,
τα χρώματα ανθών που θα αφήσει,
να καταπιούν τα μπλέ μονότονα νερά της.
Εκείνο που δεν ξέρει η απρόσωπη αλήτρα,
για την ψυχή και για το μυστικό της,
ειναι πως ίπταται και πάνω απ τον χαμό,
μεχρι να φτάσει εκει οπου θολώνει ο βυθός της
Και τότε θα χτυπήσει δυο φορές τα δάχτυλά της,
θα πει λυπάμαι, αλλά δεν είσαι εκείνη που ποθώ,
δεν ειναι ο βυθός σου αντάξιο μέρος να πεθάνει,
και το πτυχίο της θα πάρει απο τον ουρανό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
