| |
| | Ο ήχος της σιωπής |  | | | Για πάντα ζήσε | | |
Αργά το βράδυ... σκοτάδι στο δωμάτιο μου...
Οι ξαφνικές κινήσεις του κορμίου μου σπάνε την μονοτονία του σκοταδιού και ταράζουν την αέναη σιωπή της νύχτας..
Σηκώνομαι άξαφνα βγάζοντας μια φιμωμένη κραυγή.. κρύος ιδρώτας τρέχει απ'το πρόσωπο μου.. καταραμένοι εφιάλτες...
Μα.. τι..
Κάποιος ειναι στην πόρτα του δωματίου μου, κάποιος με κοιτάει λες και είμαι ξένος σε αυτόν τον κόσμο..
''Ποιός είσαι?'' ρωτάω φοβισμένος.
Καμία απάντηση.. ΠΟΝΟΣ στο κεφάλι μου, νιώθω πως θα σπάσει το κεφάλι μου, πως θα πεθάνω.. αίμα τρέχει..
Αναλαμπές, φοβίες.. αυτοκτονία.. θάνατος, σκοτάδι, χαος, μπερδεμένα λόγια.. μπερδεμένα λόγια... ζαλίζομαι
Κάτι φωνάζει μέσα στο μυαλό μου!
Πέφτω κάτω στο πάτωμα ουρλιάζοντας απ΄τον πόνο.. ''Γιατι?!'' φωνάζω συνέχεια.. ''Δεν μπορώ αλλο!''
''Τελείωσε το, το ξέρεις οτι μπορείς.. το ξέρεις, το ξέρεις οτι ειναι στα χέρια σου'' ψιθυρίζει με μια μανιακή φωνή ο
άγνωστος.. Τα λόγια του βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου και νιώθω οτι μου τρυπάει το μυαλό και τα αυτιά..
Προσπαθώ να πιάσω κάτι να στηριχθώ, να πιάσω κατι για να νιώσω οτι είμαι ανάμεσα σε φίλους και μέσα ενα περιβάλλον αγάπης..
μα.. παντού σκοτάδι, όλα φαντάζουν εχθρικά και κακόβουλα.. ακούω γέλια.. ακούω φωνές.. που, που... είμαι..
''Σπάσε το φράγμα του φόβου μικρέ, δεν είναι τίποτα.. δεν είναι κάτι να φοβάσαι'' μου λέει ο άγνωστος με μια επιτακτική φωνή.
Κοιτάω πάνω και βλέπω χιλιάδες μάτια να με κοιτάνε.. κόκκινα μάτια, λες και περιμένουν κάτι απο μένα όλα αυτα, περιμένουν
να σηκωθώ και να ζήσω, να σηκωθώ και να μιλήσω..
ΠΟΝΑΩ....
Ο άγνωστος πλησιάζει.. γελάει.. γελάει κάπως μηχανικά.. το γέλιο του θυμίζει.. πόνο.. με χαιδεύει καθώς είμαι στο πάτωμα..
ΣΒΗΝΩ....
Ξυπνάω γυμνός μέσα στην μπανιέρα μου.. κόκκινο το νερο.. τι συμβαίνει?.. πως?.. τα χέρια μου..
Σηκώνομαι.. πάω στο δωμάτιο μου, και κοιταω μέσα.. το άψυχο σώμα μου βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι μου και απο πάνω είναι διάφοροι φίλοι μου και κλαίνε... ήσουν και εσυ.. ναι.. σε είδα. Συγνώμη που στο έκανα αυτο, συγνώμη.. δεν ήθελα.. εγω δεν φταίω..
Πέφτω κάτω και..
ΚΛΑΙΩ...
Τελικά όλα έπεσαν σε ενα μαύρο σκοτάδι.. εσυ θα ζήσεις χωρίς εμένα, εσυ θα συνεχίσεις να προχωράς, εσυ θα συνεχίσεις να ζεις..
Εγω θα συνεχίσω να πεθαίνω...
Εγω θα συνεχίσω να μαυρίζω την ψυχή
Εγω θα φτάσω στον ουρανό της κόλασης..
Και ξέρεις... κάποτε ήμουν και εγω εκει, στο χάος, και είδα το σκοτάδι.. λες και ηταν ταινία.
Σαν να πέφτει η λύπη πανω μου σαν πανωφόρι.. το φοράω και φεύγω απ'το σπίτι.. σε βλέπω να κλαις στα σκαλιά..
Μπορείς για μια στιγμή να με δεις, μπορείς για μια στιγμή να με ακούσεις.. μπορείς να νιώσεις την αγάπη μου..
Γυρνάς και τρέχει ενα τελευταίο δάκρυ καθώς με βλέπεις..
Χαμογελάω και σου φωνάζω... ''ΖΗΣΕ''
Save your tears because I'll come back...
Κι αν σου λείπω, πιάσε την καρδιά σου και κοίτα τον ουρανό ταπεινά.. δεν είμαι εκει..
Είμαι δίπλα σου και σε φυλάω σαν να σουν το πολυτιμότερο πράμα στον κόσμο...
Με μια λέξη μόνο...
Ζήσε..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Εν οιδα οτι ουδεν οιδα | | | |
|
MARGARITA
05-10-2006 @ 00:29 | Αληθινό στη σιη σιωπή του, θλιμμένο στην υφή του....
αισιόδοξο τέλος η νίκη της αυτοσυντήρησης..ζήσε λοιπόν
άφησε τους δαίμονες σου να πεινάνε..... ::smile.:: | | ΠΡΩΤΑΡΗΣ
05-10-2006 @ 03:16 | Με ψυχοπλάκωσε, ευτυχώς που άφησες ένα παράθυρο ανοιχτό....τελικά.... θα ζήσω... ::smile.:: | | agrampeli
05-10-2006 @ 07:50 | ::smile.:: ::smile.:: | | Evanje
05-10-2006 @ 13:04 | Συμφωνω με το σχολιο του Πρωταρη ! ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
