| |
Καθώς άκουγες του ήλιου τις φωνές,
να ψιθυρίζουν ενώ παίζουν το όνομα σου,
σε βρίσκαν στις θαλάσσης τις γλυκές,
ροές ελεύθερες που παίζαν στα φιλιά σου.
Και τότε με σημάδεψες σου ήταν απλό,
με ανεξίτηλη κατάρα και χαρά μου,
και προσπαθώ πάντα να πιάσω τον αφρό,
και από το φως δεν βλέπω πια μπροστά μου.
Ποια θάλασσα μπορεί να κρύψει αυτό το δάκρυ,
χωρίς να βήξει ενώ το πίνει μέχρι πνιγεί,
και ενώ ο Ποσειδώνας προσπαθεί να κρατηθεί,
φτύσει όλον αυτό τον πόνο σαν τσουνάμι.
Έτσι λοιπόν αιώνια μέχρι τον λαιμό,
αφήνω αδέσμευτο το κύμα να με φτάσει,
αλλά ποτέ μέχρι να με καλύψει εντελώς,
γιατί αν γευτεί πόσο μου λείπεις θα πεθάνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
