| |
Από το ημερολόγιο ενός (τρελού) συνοδοιπόρου: Ημέρα 309η
Ημέρα 309η
... κοιτάζω ξανά την πινακίδα απέναντι μου...
και ξανά...
και ξανά...
ωσότου το μυαλό μου ζελεδιάσει και δεν ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από αυτήν την πινακίδα...
την κοιτάω από ψηλά... με γωνία από δεξιά...
δεν μπορώ να διαβάσω από εδώ τα γράμματα... μα...
η νεαρή κοπέλα που χαμογελά κοιτάει κατευθείαν εδώ...
εμένα...
και μου χαμογελάει...
το είδατε;
ναι... ναι... τώρα είμαι σίγουρος...
μου έκλεισε το μάτι...
δεν ξέρω τι διαφημίζει...
άλλα και δεν παίζει κανέναν ρόλο...
το ξέρω...
πρέπει να ψάξω να την βρω...
είναι σίγουρα η πρώτη γυναίκα που μου κλείνει το μάτι...
και να φανταστεί κανείς ότι δεν έχω πληθεί ακόμη... ούτε έχω ξυριστεί...
πρέπει να πάω ...
γρήγορα...
πριν φύγει...
...
η ώρα έχει πάει...
αχ δεν ξέρω...
πόση ώρα κάθομαι εδώ και χαζεύω;...
δεν ξέρω... παίζει κανέναν ρόλο;
από τότε που δεν έχω πια δουλειά δεν παίζει πλέον κανέναν ρόλο...
τι παράξενο...
όσο είχα δουλειά δεν είχα καθόλου χρόνο...
για κανέναν...
τώρα που έχω χρόνο δεν έχω δουλειά...
ούτε και κανέναν...
μου λείπει...
δεν μου έχει κλείσει ποτέ το μάτι μα μου λείπει...
εικόνες...
ξαναέρχονται... μα...
γρήγορα πριν με αρπάξουν ξανά...
πρέπει να συγκεντρωθώ ξανά στην πινακίδα... στην αφίσα...
να ζελεδιάσει το μυαλό μου...
κοίτα...
ακόμη μου χαμογελάει...
ξέρει σίγουρα τις κρυφές αξίες μου...
αυτές που δεν έχει ανακαλύψει ακόμη κανείς...
χαμογελάω μα προσέχω να μην δει το σάπιο δόντι μου...
απομεινάρι κακής διατροφής...
ε καλά... και το ότι δεν έπλενα τα δόντια μου...
δεν είχα ώρα βλέπετε...
τώρα τα πλένω...
μια φορά την εβδομάδα...
...
αρχίζει και νυχτώνει...
κάθομαι ακόμα στο παράθυρο μου...
σήμερα δεν έχω κουνηθεί από την θέση μου όλη μέρα...
καλά ... δυο φορές πήγα ...
μα κάθομαι εδώ...
τέτοιο φλερτ έχω να κάνω από...
πότε αλήθεια;... δεν θυμάμαι...
παλιά οι γυναίκες μου χαμογελούσαν όταν με βλέπανε...
αργότερα απλώς με χαιρετούσαν...
μετά κάνανε πως δεν με βλέπανε...
και τώρα αποστρέφουν το βλέμμα τους αηδιασμένες...
γιατί δεν ξέρουν...
τις κρυφές αξίες μου...
μόνο η κοπελιά μου τις ξέρει... και μου χαμογελάει...
ακόμη και τώρα που νυχτώνει...
... από το βιβλιοπωλείο δίπλα στην πινακίδα βγαίνει μια κυρία μ’ ένα παιδί...
κρατούν μια μεγάλη σακούλα...
υπάρχουν αλήθεια ακόμα άνθρωποι σήμερα που διαβάζουν βιβλία;...
χάρτινα;...
διάβαζα κι εγώ παλιά...
Κάντ... Μάρξ... Ο Μπράιαν...
μα δεν μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους...
είχαν κάτι που πάντα μ’ ενοχλούσε...
δεν ξέρω τι ήταν...
μετά πήρα κομπιούτερ...
στην αρχή θυμάμαι δεν ήξερα πως λειτουργεί...
μου το έδειξε ο γιός μου...
... ο γιός μου...
τι να κάνει άραγε;...
που να βρίσκεται;...
έπαιζε μπάσκετ...
ήταν καλός...
μου λέγανε...
μέχρι που είχε εκείνο το ατύχημα ήθελε να πάω να τον δω...
„μπαμπά θα έρθεις σήμερα να με δεις;“ ρώταγε και μου χαμογελούσε...
μετά δεν τον ενδιέφερε αν θα τον δω σε κάτι...
κι εγώ δεν είχα ώρα...
τώρα έχω...
μα δεν παίζει πια μπάσκετ...
... από το κρεωπολείο απέναντι βγαίνει μια χοντρή...
δεν έχει ακούσει τελευταία ειδήσεις;...
το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο...
κρέατα που η ημερομηνία λήξεως τους είναι εδώ και κάτι χρόνια, μοσχοπωλούνται...
για φρέσκα...
λένε...
και οι ορμόνες... και τα αντιβιοτικά...
ούτε καν τα κρεατικά από οικολογικές φάρμες είναι εντάξει...
... κι αυτή ακόμη χαμογελά...
μα τώρα νομίζω το ύφος της έχει κάτι από λύπη...
ναι αλήθεια...
το χαμόγελο της είναι τώρα αλλιώς...
...
πρέπει να πάω για ύπνο...
αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς...
να ξυριστώ... να πληθώ... να βουρτσίσω τα δόντια μου...
αύριο είναι μια ιδιαίτερη μέρα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
