| |
Στα σχόλια το link
Τα σίδερα τής φυλακής γλιτώνεις σαν σπουργίτι;
Πώς θα ’θελες να πέταγες έξω απ’ τη «στενή» σου…
(μ’ αυτό για να κατάφερνες πρέπει να ’σουν σπουργίτι)
και πάλι, κλέφτης ενεργός, να ’μπαινες στη ζωή σου
με αρπαχτές, απ’ τις κλοπές σε κάθε ξένο σπίτι.
Πες πως τα είχες τα φτερά, να έκανες κοπάνα,
μα να μπορούσες να πετάς, πρέπει να ήσουν ’λαφρύς,
να έπιανες το ύψος σου, σαν τα αεροπλάνα,
μα είναι αυτό παράδοξο – γι’ αυτό δεν το μπορείς.
Και θα ’ταν δυνατόν, κουτέ, ψηλά εσύ να πετάξεις,
που βρίσκεσαι στη φυλακή, με τόσες αδικίες,
τιμωρημένος, να μπορείς τη μοίρα σου ν’ αλλάξεις,
και αντί γι’ αυτό, εσύ πετάς με δαύτες τις βλακείες;
Λύση λοιπόν άλλη να βρεις, απ’ έξω για να βγεις
που θα σου δώσει τα φτερά. Κι αν δεν μπορείς πετώντας,
βρες κάτι πιο χειροπιαστό: στο τέλος της αυγής
ίσως μπορείς –με λογική– να φύγεις περπατώντας!
Βλέπω το βρήκες εύκολα, ποντάροντας στο «σκέτα»,
της νοερής σου συντροφιάς, στην απομόνωσή σου,
που πιπιλίζοντας γερά, εσένα, σαν ο «Νέτα»,
να σε διδάσκει πώς να βγεις από τη φυλακή σου.
Στο φύλακα-δεσμώτη σου θα έδινε ελπίδα
πως φως στο τούνελ θα ’βλεπε, αν σου ’λεγε ένα «Πέτα!»
για να σ’ αποφυλάκιζε, προσφέροντας την κλείδα,
αν έβλεπε να ’σουν φτυστός στη φάτσα με τον «Νέτα».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
