| |
Ποῦ νὰ μιλήσω, τί νὰ κλάψω
Νὰ χάνεται ἡ γῆν
Μοῦ εἴπανε νὰ πάψω
Ὄνειρα κι ἐλπίδες, καμένα οὔλλα
Τί κομμάτια νὰ μαζέψω, νὰ ἀλγῶ...
Στὶς τύψεις θὰ ταφῶ...
Κάργια ἐποχήν, γιομάτην ἐνοχήν
Σὰν τὰ φυλλὰ δενδροῦ, οὖλλοι ἐπέσανε
Φίλοι κι ἀνοησίες, νὰ τοὺς βράσω
Τάσεις καὶ συμβάσεις, νὰ τὶς κάψω...
Ἕνα Φθινόπωρον βαρύν, οὖλλοι ἐλείψανε
Τὰ φῶτα, τὶς θυρές, οὔλλα τὰ κλείσανε
Κι ἐγὼ ποὺ νὰ γυρίζω, ἐπαίτης τώρα πιά
Ἐκεῖ στὴν ἐξοριά...
Ἐκεῖ στὴν ἐξοριά, τὸ δίκιον ποὺ νὰ εὕρω...
Σ' αὐτὴν τὴν σκοτεινιά, τὸ φῶς πῶς θὰ τὸ φέρω
Φωνὲς κι ἐπιπλήξεις, δυὸ μέτρα δυὸ σταθμά
Ἐπιτέλους νὰ μιλήσω, νὰ σπάσω τὰ δεσμά!!!
Ἕνὰ Φθινόπωρον βαρύν, οὖλλοι ἐφύγανε
Στὸν φόκον, στὶς πληγές, τοῦτοι μ' ἐρίξανε
Κι ἐγὼ δὲν θὰ σταθῶ, νομὰς γινήκα πιά
Σ' αὐτὴν τὴν ἐρημιά...
Ἕνα Φθινόπωρον βαρύν...
Κάργια ἐποχήν...
Ὄνειρα κι ἐλπίδες...
Καμένα οὔλλα...
Ποῦ νὰ μιλήσω, τί νὰ κλάψω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
