| |
Η μητέρα
Το γάλα τής μητέρας μας ποτέ δεν το ξεχνάμε
όσο κι αν μεγαλώσαμε, όσο και αν γερνάμε.
Το θάλπος της το φωτεινό τίς νύχτες μας φωτίζει
γλυκαίνει την ψυχούλες μας και μάς καλοκαρδίζει.
Το πρώτο ρόφημα αυτό είν’ τής καρδιάς το θρέμμα
μα κι η χαρά που τριγυρνά στο σώμα μας, στο αίμα.
Και είναι μέσα μας κορφή, στις Άλπεις τής ψυχής μας,
που οδηγεί τίς στράτες μας σε όλη τη ζωή μας.
Μάνα, λοιπόν, σε αγαπώ και πως να στο εκφράσω;
Τώρα για σένα είμ’ εγώ, ποτέ μου μη σε χάσω.
Είσαι στα χέρια μου μαμά, στα χέρια τα δικά σου
που τα αγάπησες πολύ με όλη την καρδιά σου.
Λεβέντρα μάνα μου εσύ και τι δεν έχεις κάνει
πράξεις να ‘μαι στην κορυφή, να ‘χω πιάσει ταβάνι.
Μάνα πως σού χρωστώ πολλά που μ’ έχεις αγκαλιάσει
και δυνατό που μ’ έκανες τι μένα να δειλιάσει;
Και φυλαχτό στην πλώρη μου που σ’ έχω αναρτήσει
αδύνατον εμπόδιο τον δρόμο μου να κλείσει.
Όποια φουρτούνα κι αν βρεθεί μπροστά στις διαδρομές μου
θα γίνεται ευχάριστη συν μια στις εκδρομές μου.
Εσύ ‘σαι το θεμέλιο ψυχής γλυκιά μου μάνα
που την κρατά στα πόδια της να μη γενεί ζητιάνα.
Να ‘ναι αυτόφωτη, λαμπρή και μ’ αισθητή τη ζέση
στο βάδισμά της να ‘ν’ ορθή, ποτέ της να μην πέσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
