| |
Σ’ ένα καφέ φθινόπωρο το ραντεβού. Στάλες ανυπομονησίας και το κύμα. Μασκαρεμένη η θλίψη.
Ο Ποσειδώνας σου ‘γνεψε να πας. Ακούμπησες το κουλούρι πάνω στο μάρμαρο.
Προσπέρασες τις χαρούμενες αράχνες. Άφησες πίσω τους πολύχρωμους ιστούς.
Βούτηξες. Με τη φορεσιά τ’ ανθρώπου.
Άφησες το κορμί να το ρουφήξει η γκρίζα θάλασσα.
Έπιασε πάτο.
Τη γύμνια σου την έδεσες στις αλυσίδες.
Πνιγμένες άγκυρες παλιές.
Κοράλλια μύρια σου ‘γραφαν στιχάκια.
Μια ζωγραφιά. Το σώμα ακίνητο μες στην αλμύρα. Τα φύκια της στεφάνι. Τα φύκια της δεσμά.
Αντίδραση καμιά, ούτε χαμόγελο. Το παιδιόθεν φούξια σου νεκρό πια κύτταρο, μονάχα αυτό σαλεύει.
Χορός κυκλωτικός τα πεινασμένα ψάρια. Το σώμα δωρεά, τους μήνυσες και στον αφρό αναδύθηκες.
Λαχτάρα του τρανή. Πλάι του και μ’ άλαλα μάτια αλατισμένα, ψιθυριστά του είπες:
—Έφυγα, μη με καρτερείς…
Μ’ έναν απροσδιόριστο λυγμό τα σωθικά να του σπαράζει
μετράει δίχως σταματημό λεπτά και κύματα, λεπτά και κύματα,
λεπτά και κύματα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
