| |
“Αυτά τα χαλάσματα που βλέπεις και ασχημαίνουν την ψυχή σου είναι οι μνήμες της ζήσης μου χειροπιαστές, περιχαρακωμένες. Ετούτα τα ντουβάρια και τους σοβάδες που πέφτουν μπορείς να τα βάνεις στις χούφτες σου και να τα αισθανθείς. Να χωνέψεις στα ρουθούνια σου τις μυρουδιές από τα λουλούδια που μαράθηκαν μέσα στις ορφανές γλάστρες και να ανακαλύψεις μέσα στη βοή της Πατησίων τα ατόφια γέλια των παιδιών που κάνουν σουλάτσο με τα ποδήλατα. Γέρασε το σπιτάκι μας σαν την ψυχή μου, οι διαβάτες πασχίζουν πια να το αναγνωρίσουν. Κάθε φορά που περνά το τρόλεϊ οι εξώστες σιγοτρέμουν σαν να κρυώνουν, σ΄αυτούς κάποτε καθισμένοι αναπαυτικά ρουφούσαμε ανέγνοια και απολαυστικά τον καφέ μας. Όλα χάθηκαν πια γιε μου. Η φθορά κάθισε σαν κρούστα πάνω στο κουφάρι μας και ολοένα μας κατατρώει. Τον χρόνο κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Κανείς. Μας απέμειναν μονάχα οι μνήμες. Μνήμες ξεθωριασμένες, μα κάποτε τόσο ζωντανές, θαρρείς πως τίποτα δεν χάθηκε από όσα φωλιάζουν μέσα σε αυτήν. Ολάκερη η ζήση μας οι μνήμες. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ τις Κυριακές που αφήναμε τα ποδήλατα ξαπλωμένα στο κεφαλόσκαλο της πόρτας και τρέχαμε να πάρουμε αγκαλιά τον πατέρα σφιχτά, θαρρείς και θέλαμε να μην τον αποχωριστούμε ποτέ".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
