| |
Με ένα δάφνινο στεφάνι
Και μιαν ελιά μες στην καρδιά
Ο Ποιητής βγαίνει σεργιάνι
Γαζίας ραίνεται ευωδιά...
Δεν ξέρει τί να πρωτοθωρήσει
Μήτε τί να πρωτογευθεί
Θαρρείς κι ολάκαιρη η φύση
Στα μάτια του έχει αφεθεί...
Και πάντα όλα τα γυρεύει
Τα κεκρυμμένα της ψυχής
Καθάριο ορίζοντα αγναντεύει
Κι ο λόγος ρέει διαυγής...
Πατά στις ρίζες των προγόνων
Μα σπόρους ρίχνει μες στη γη
Απ' τη σοφία τόσων χρόνων
Ν' αναστηθεί νέα ζωή...
Απ' το μηδέν τ' άπειρο χτίζει
Στις πλάτες του βάζει φτερά
Γύρω του η γη όλη γυρίζει
Αλλάζει στ' όνειρο φορά...
Σα δεν μπορεί πια να σωπάσει
Ο λόγος γίνεται σπαθί
Κάθε κακία να δαμάσει
Κάθε αγαθό ν' ανυψωθεί...
Το δίκιο πρέπει ν' αποδώσει
Να κάμει τη διαφορά
Κάθε ψυχή αγνή να σώσει
Από του κόσμου τη φθορά...
10-11/2/2015
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
