| |
Κίβδηλο πρόσημο
Σαν τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη είμαστε σκορπισμένοι
Πότε δάσος και πότε πουλιά
Ίχνη ελλειπτικά και συχνά αλλόκοτα, ανοίκεια
Με τους ενεστώτες συντελεσμένους κατάσαρκα
Και τη μνήμη αιμάσσουσα
Όταν έρχεται το κρύο σέρνοντας πίσω του φωνές και κλάματα
Σπρώχνουμε βίαια ο ένας τον άλλον προσπαθώντας να ξεφύγουμε
Μα προφταίνει πάντοτε και τρυπώνει ανάμεσά μας
Σκοτεινιάζει τα μάτια, κολλάει στα ρουθούνια
Αγκιστρώνεται στα χείλια
Το μονοπάτι χάνεται και μένουν μόνο χέρια και πόδια να κουνιούνται ακανόνιστα
Κάποιος προσπαθεί να κλείσει τα αυτιά του
Δεν είναι δικιά μου αυτή η φωνή
Δεν είναι δικιά μου αυτή η νύχτα
Έπειτα όλα παγώνουν
Κάπου μακριά τα φώτα μια ξένης πόλης αναβοσβήνουν αλλάζοντας χρονιές
Όμως εδώ δεν υπάρχει πια χρόνος
Μόνο πέτρες
Δεν καίγονται
Δε λιώνουν
Δεν τρώγονται
Δε σβήνουν
Άξιε Κοντορεβυθούλη, ζήτω το μονοπάτι σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
