| |
Της φαντασίας ξωτικό ξετρύπωνε απ τα βράχια
παλιού ονείρου γητευτής κρυφογελάει στα στάχυα
-----
…μετά από άγριους καιρούς βήματα διχασμένα
σκόνη από μνήμες στην καρδιά με γύριζε σε σένα
Κράτησα έναν στεναγμό αντίκρυ στο θεριό μου
παλιό το αντιλάλημα του φαραγγιού του κόσμου
στα άσχημα όμως η σιωπή στήνει σταυροφορίες
άκριτοι οι κύκλοι της ζωής που φτιάχνουν ιστορίες
Και ένα νόημα βαθύ ψάχνει σβησμένα αστέρια
μα οι απουσίες δεν ριγούν στα ξεχασμένα χέρια
να συνηθίσεις δεν μπορείς ούτε να απαλύνεις
αγάπες που γιναν ρωγμές αν μόνες τις αφήνεις
Ερειπωμένη αφορμή ζητούσα να επιστρέψω
πόθους αλαφροΐσκιωτους πάσχιζα να μερέψω
μπλεγμένος κόμπος βραδινός όλα τα περασμένα
μια προσμονή αδικαίωτη ξενύχταγε για μένα
Αλλά …
…οι χρόνοι που κοιμήθηκαν ίσως να μην ξυπνήσουν
και τα εξόριστα κορμιά χώρια πως(;) να ανθίσουν
----
Εκεί ψηλά στον λόφο μας μένουν γυμνά τα βράχια
…σαν αερικό ο έρωτας …χάθηκε μες τα στάχυα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
