| |
Αφήνω το μολύβι μου να τρέχει
δίχως ύφος, δίχως ρίμες και μέτρο,
-μια φυσική ανάγκη λες κι είναι
απόλυτα εναρμονισμένη με την ύπαρξή-
αναζητώντας τις αναλήθειες στο πλήθος.
Προσδοκώντας το αιώνιο,
προσδοκώντας το μοναδικό,
απομακρύνομαι απ' την βουή των πολλών,
οι ψευδαισθήσεις τους πύρινη λαίλαπα,
καταστρέφουν τα αμάραντα άνθη.
Μάχομαι νυχθημερόν το εφήμερο,
συντρίβοντας την έπαρσή μου,
αντιμετωπίζοντας κατάματα
την καταιγίδα του εγωϊσμού,
βαδίζοντας ολομόναχος
στον κίνδυνο της κατάρρευσης
και της επώδυνης απελπισίας.
Παλεύω με το θεριό, το μέλλον,
ο πιο επικίνδυνος εχθρός μου,
οι εικασίες θολώνουν την ματιά μου,
τα συμπεράσματα με παγιδεύουν στα δίχτυα
του φόβου, της ανησυχίας, της αγωνίας.
Προσμένω καρτερικά τις μάχες
με τις δυσκολίες και τις πνευματικές δοκιμασίες.
Φυλάγομαι απ' την πολυσημία, την αποδιώχνω,
φυλάγομαι απ' την απατηλή προσμονή.
Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί.
Προσανατολίζομαι εσωτερικά στην σιωπή,
εκεί θα γεννηθούν ο λόγος και τα έργα.
Τελικά,
αφήνω το μολύβι μου να τρέχει,
διότι εξομολογούμενος τα ενδόμυχα
επιστρέφω στον πυρήνα μου
μαθαίνω τον εαυτό μου,
χάνοντας την βολή και τον ύπνο μου...
Γαντζώνομαι στην αλληλουχία,
όχι καταπονημένος από τους φιλοσοφικούς σεισμούς,
μα απελευθερωμένος και παραδομένος
σε νοηματική σύνδεση, αναζητώντας ενότητα
στο αβάδιστο Όρος, της σιωπής τον τόπο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
