| |
Χάρισα τις σκληρότερες μου προσευχές στους φόβους
Επέλεξα να είμαι απελπισμένος, να φθείρομαι
Όμως παρά την καταστροφική μου μανία
Ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου αντιστέκεται
Με απωθεί η όποια ευτυχία, όσα αγαπώ
Τα καταναλώνω αραιά και που, λες και βλάπτουν
Ενώ καπνίζω ας πούμε πιο πολύ από ποτέ
Αποφεύγω να μυρίσω το χώμα, μετά τη βροχή
Όμως μια Φωνή πιο αρχαία και από το χρόνο
Με γυρίζει στο ίδιο στασίδι, απέναντι από ψαράδες
Που έγιναν Αυτοί οι σοφοί της οικουμένης
Και μου θυμίζει όλα αυτά που θέλω να ξεχνάω
Τις λίγες φορές που η ζωή μου με γλυκαίνει,
Ξεσπάω σε λυγμούς, τελικά υπάρχει η ευτυχία!
Και ακουμπά ακόμα και τομάρια σαν του λόγου μου
Που τους προγραμμάτισαν μόνο να πονούν
Ησυχία, ο δρόμος είναι ήπια ανηφορικός
Το μοναστήρι με την εικόνα των αποστόλων στο στασίδι
Για πολλά χρόνια υπήρχαν αμφιβολίες αν υπήρξε
Εμφανίζεται και εξαφανίζεται ανά 300 χρόνια
Ένα πελώριο όνειρο σα σύννεφο το τυλίγει
Ο μοναχός που φρόντιζε τον κήπο έχει όμως
Σίγουρα από καιρό φύγει, αφήνοντας μόνες τις γάτες
Αλλά και οι μορφές γύρω μας είναι αμφίβολο
Αν πράγματι υπάρχουν στο τώρα
Ένα είναι βέβαιο όμως, φτάσαμε,
Ακουμπάμε σαν δροσοσταλίδες των δένδρων το πρωί
Τα πρώτα ψήγματα της ευτυχίας,
Νιώθουμε ότι μας περιμένει κι άλλη
Πιστεύουμε πως δε πρέπει να φύγουμε ποτέ από εδώ
-Από που όμως;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
