| |
Καθώς γεννήθηκαν φωτιές μέσα στις στάχτη,
Και ήμουν τόσο εύφλεκτο υλικό,
Ακόμη σιγοκαίω σαν παρακάλι,
πρόστυχο μα τόσο ερωτικό.
Περπάτα όπως κάποιος πυροβάτης
προσεχτικά όταν απάνω μου περνάς,
είναι απαλή η φλόγα μα ίσως κάψει,
όποια με τόσο θράσος αγαπά.
Από την άλλη έχω μια δίψα για υγρασία,
σαν τα λουλούδια όταν ξυπνάνε το πρωί,
ένας ζητιάνος που ζητάει ελευθερία,
τα δεσμά να σπάσει με ένα χάδι καρτερεί.
Και είμαι μια χορδή στα δάχτυλα σου,
Αχ, πόσα τραγούδια θα μου πεις?
και ταλαντώνομαι μαζί με την φωνή σου,
Σαν κρύσταλλο λεπτό που καρτερεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
