| |
Είναι παράξενο πώς ένα μικρό παρκάκι μπορεί να κρατά μέσα του τόση μνήμη, μοιάζει να θυμάται, αν τύχει και ξαναπεράσεις, άκου το για λίγο — ίσως σου ψιθυρίσει κάτι απ’ όσα αφήσαμε στη μέση. Αν είσαι εκεί… ίσως να είμαι κι εγώ.
Δεν περιμένω απαντήσεις, ούτε εξηγήσεις. Μονάχα μια μικρή παύση στον χρόνο. Ένα βλέμμα, όπως τότε. Ίσως μια σιωπή που θα λέει περισσότερα απ’ όσα είπαμε ποτέ.
Δεν ξέρω τι είμαστε τώρα. Ξέρω μόνο τι ήσουν κάποτε για μένα κι αυτό δεν το αγγίζει ο χρόνος. Δεν θέλω να σε αλλάξω, ούτε να σου θυμίσω κάτι που ίσως θες να ξεχάσεις. Μόνο να βρεθώ για λίγο πλάι σου, έστω για να δω αν όσα ένιωσα… είχαν αληθινή μορφή.
Αν περάσεις από εκεί — απ’ το μικρό μας παγκάκι — και νιώσεις έναν παλιό χτύπο στην καρδιά, μην τρομάξεις. Είναι απλώς η ανάμνηση που ζητά να γίνει παρόν.
Δεν σου ζητώ να επιστρέψεις — μόνο να θυμηθείς. Κι αν μέσα σ’ αυτή τη θύμηση γεννηθεί μια μικρή επιθυμία… τότε ίσως το παγκάκι να μην περιμένει μόνο τη σκιά μας, αλλά και μια νέα αρχή.
Πιο σιωπηλή, πιο ώριμη. Πιο αληθινή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
