| |
Σουρούπωσε στην πόλη,
ο ήλιος ξεψυχάει.
Τα σύννεφα τα πένθιμα σκεπάζουνε την κόρη τους,
Κράζουν τα πουλιά στις ουράνιες κατοικίες τους
και τ’ άστρα φαίνονται δειλά,
στις τόσες αγριάδες του ανθρώπου του Μόνου,
του ανθρώπου του Ξένου,
του ανθρώπου που ψάχνει,
γυρεύει τη συμπόνια.
Σουρούπωσε στους δρόμους.
Τα φώτα τα νυχτερινά, αφέντες μεσ΄στην πόλη
οδηγούνε στα στενοσόκακα σκιές ανθρώπινες,
τις φέρνουνε στα μπαρ, στις πόρτες τις ακόλαστες
και στις φτηνές γυναίκες.
Τις φέρνουνε στα τμήματα και στα νοσοκομεία
Άλλοι τρελοί κι άλλοι νεκροί,
απ’ του ονείρου την άσπρη σκόνη.
Νεκρώνονται από ζωή ανούσια, τα σπίτια στο σκοτάδι
και πάρκα δολοφόνων αποκτούν
νυχτερινή υπόσταση.
Σουρούπωσε και στην καρδιά μου,
την έρημη, τη μόνη.
Ψάχνω στα τέσσερα να βρω ντουβάρια της σκεπής μου,
τον άγνωστο συνάνθρωπο,
τον άγνωστο εχθρό μου,
που χρόνια τώρα αδιάκοπα, γυρεύει την ψυχή μου.
Ζητάω συναπάντημα
σε φυλακή του σκότους,
να μη με δει, να μην τον δω,
μην τύχει και τρομάξουμε απ’ τη σκληρή μορφή μας.
Σουρούπωσε στον κόσμο μας.
Δεν ξέρουμε που πάμε.
Δε βρίσκουμε μια ελεύθερη λέξη για να την πούμε,
πιο ξένη απ’ τη ζωή μας, τη δεσμευμένη, τη φτωχή,
από ιδέες κι από σκέψεις.
Αφήσαμε τον έλεγχο, πάψαμε ν’ ανησυχούμε,
νιώσαμε κουρασμένοι απ’ το βάρος της τόσης της ευθύνης.
Κλειστήκαμε στο κέλυφος,
της σύγχρονης κουλτούρας.
Σουρούπωσε και φύγανε, όλες μου οι αναμνήσεις…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
