| |
Φύλλα φθινοπωρινά, της πόλης όνειρα νεκρά.
Παράθυρα χειμερινά, της λησμονιάς νιφάδες νυχτερινές.
Άνθρωποι περαστικοί, του πόνου της ζωής δοκιμαστές.
Όνειρα συντηρητικά, μετρημένα σαν κουκιά.
Επίπεδα οριακά, άφταστα, απλησίαστα πικρά.
Απολαύσεις άκαρπες, βαλσαμωμένες μικρές ψυχές,
ζωντανεύουν μια φορά και πεθαίνουν δέκα…
Πολιτείες ανοιχτές, πύλες συντριβής.
Πολίτες αδιάφοροι, δρόμοι διαρκείς.
Νύχτες σκοτεινές, μέρες λιγοστές,
βρήκανε καλοκαιριές και τις σκότωσαν.
Πέτρες αιμοβόρες, σπίτια από μπετόν.
Ανηφοριές ατέλειωτες, ύψη αξεπέραστα.
Τείχη αδιόρατα όρθωσαν ανήλεοι ληστές
της φρόνησης, της βούλησης, της πίστης…
Λιμάνια μου κλειστά σας ψάχνω χρόνια να σας βρω,
τον πόνο μου τον έρημο για να σας πω.
Καντήλι του Αγνώστου μου δε μπορώ άσβηστο
πια να σε κρατήσω.
Κι ο μεγάλος ο καημός μου να με πνίξει επιχειρεί,
θολός αδιάλυτος, κόπος μάταιος σκληρός.
Της άδικης ζωής μου ο δυνάστης,
του μαύρου καβαλάρη μου ο κράχτης…
Πίκρα που κουρνιάζει λες, στα σωθικά σαν βδέλλα.
Πίκρα αστείρευτη βαριά στη λίμνη την απύθμενη.
Πίκρα αψιθύριστη, στ’ αφτιά του γέρου Χρόνου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
