| |
Ήρθε η πρώτη της αυγής η ηλιαχτίδα,
φύσηξε φρέσκος ο αέρας απ’ την πρύμνη,
μπροστά του πέταγαν, πουλιά, γλάροι σε σμήνη,
κι ο καπετάνιος, το καφέ σκέτο να πίνει…
Με μια σκακιέρα να μετράει τις ιδέες,
χωρίς αντίπαλο, του ήταν περιττός.
Φίλος κι εχθρός ήταν μονάχα ο καιρός,
Κι απέναντί του; Πάντα ο ίδιος του, εαυτός!
Με μια πυξίδα στο τραπέζι κι ένα χάρτη,
π’ απ’ τις μουτζούρες δε κατάλαβε κανείς.
Αυτός να ψάχνει θησαυρούς απ’ άκρη σ’ άκρη,
μια αναζήτηση, άνευ... επιστροφής...
Κι εγώ που βλέπω αυτό, το μάταιο ταξίδι.
Από τα μάτια συγγραφέα που το γράφει.
Βλέπω πως χάνεται, πως παύει να υπάρχει,
τέτοιο ταξίδι στη ζωή… Δε θα ξανάρθει…
Έτσι βαρκούλες τώρα φτιάχνω,
με τις λευκές μου τις σελίδες,
και ταξιδεύω μ΄ άλλο τρόπο,
μες στις καινούριες μου ελπίδες.
Κι αν το λιμάνι δεν αλλάζει,
αλλάζω μέσα μου εγώ,
νέα τοπία αντικρύζω,
τα ίδια μέρη όταν περνώ…
Δε βλέπω μάταιο το ταξίδι,
αναγνωρίζω τα μικρά.
Τη κάθε μέρα που περνάει
φτάνω ένα βήμα πιο κοντά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
