| |
Σαν, πια, ξεκόψαμε από, της μάνας μας το γάλα,
του ξέχρωμου εκάναμε νερού μακριά θητεία,
και, μοναχά, σε κίτικες εξόδους μας και άδειες,
-με το στενό λογαρισμό του άρχου της φαμίλιας,
κάποτες, με μεσίτεμα, απ' της σπιτιάς τη δόμνα,-
δροσιστικά γεφτήκαμε, που φέρνουν σε σερμπέτια,
κιτρινωπά, ξινόγλυκα, λογής π' αφρομαχούνε,
και κάνα-δυο ξενόφερτα, χρωμιές μουργές που έχουν...
Μα, σαν αναμαλλίδα μας, εγίνη στες μαγούλες,
γέννι σωστό, και η φωνή, βαρύ πια πήρε τόνο,
γενήκανε συνήθειο μας, λογής πιοτά με σπίρτο…
Τι, ίσως, μοναχά μ' αυτά, τους δαίμονες, π' αρχίσαν
να μας πειράζουν, το κορμί, την ψη και το μυαλό μας,
και που για χρόνια στάθηκαν, τρανοί αντίμαχοί μας,
-μαζί με άντρες σέρτικους, ανάποδους και μπρούσκους,
σε στριφολάγγαδα, λογγιές, και πέλαγα της ζήσης,
που βγήκαν-μας κατάγναντα, κει που περνάει ένας,-
να ήταν βολεσάμενο, να τους περνούμε γκέμια,
αγκάνια να τους μπαίνουμε, να κάνουμε κουμάντο,
και ρούγα μας ν' ανοίγουμε, να φτάσουμε σε άκρη.
Μα, τώρα πια, που φτάσαμε, κι από τρισκέλι δρένιο,
ακούμε να τριζοβολάν, τα κούτσουρα στο τζάκι,
και οι αζίνες, μοιάζουνε, καθώς γλυκανεβαίνουν,
με θύμησες, απ' της παλιάς της ζήσης μας τες διάξεις,
στα χείλη κούπα φέρνουμε, με κάντιο κοκκινέλι,
τι, το μπουχτίσαμε, μαθές, άλλων αντρών, το γαίμα,
και τους κουριόζους τους χυμούς, που στα φλεβιά κυλάνε,
δαιμονικών, κι έχουν στυφή, δρασπή και σάπια γέψη...
Και άλλο δεν ξετάζουμε, με νου και με ψυχή μας,
από στιγμές μας υστερνές, π’ ανάμα θα γεφτούμε,
της κοινωνιάς, τ' άγιο πιοτί, στης ζήσης μας τες γκρέκες,
που το καταφρονήσαμε, δοσμένοι, χρόνους, όντας,
στο, πως μπορεί ταμάχι μας, κάπως ν' απαλοσβήσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
