| |
Ο τόπος μας(για τα βουνά της Ελλάδας)2022
Ο τόπος μας είναι μακρινός και οι γιορτές
μας λίγες,και το ψωμι-πικρο ψωμι-χωρις
πολλές ελπίδες,μα όταν ο ήλιος γέρνει με
προσκεφάλι το βουνό και κουρασμένος βα-
σιλιας κουρνιάζει,σιωπηλή η ψυχή μας
αγροικά κι η νυχτια τη μέρα αγκαλιάζει κι έτσι
όπως πιάνονται τα γρανάζια τους και μπλεκο-
νται σφιχτά,χωράνε μέσα τους ολοζώντανες
τις μνήμες και στους αποηχους του σούρουπου
γαληνευει κι η καρδιά κι αχνοφεγγη η αυγή
τη βρίσκει μερωμενη.
Στα έρμα ξωκλησια και στα βουβα,ψηλά κα-
μπαναρια,στου κόσμου όλου -πανωθε- τα
λαβωμένα κάστρα,η μέρα ξεκινά και ξαναρχίζει,
στις απόκρημνες βουνοπλαγιές με τα χαμηλά
πουρνάρια και στους αντρειωμένους λόγγους
με τις ολάνθιστες μυρτιές,που ολορθα στεκουνε
σε κάθε καταιγίδα και στα ξεχειλα από νερά
ορμητικά φαράγγια,που μπρος τους παρασερ-
νονται πέτρινα γιοφύρια και ζωές και χρόνια
-χρονια επη- γεννιέται και τελειώνει κι η
νύχτα και η μέρα, ολάκερος ο βίος και στα
γρανάζια τους,που αναμεταξύ τους μπλέκονται
σφιχτά,χωράνε ολοζώντανες οι μνήμες.
Ο τόπος μας είναι μακρινός και οι γιορτές μας
λίγες και το ψωμι-του μόχθου μας ψωμι-χωρις
πολλές ελπίδες,μα όταν σηκωνεται ο ήλιος αψηλα,
στο μεσουράνημα του,βουβενεται της καρδιάς
ο πόνος ο βαθύς και η ζωή - το μεροβιγλι-μας
με το τραγούδι και την φλογέρα συνεχίζει και
τράβα, ξεχνώντας μπόρες και καταιγίδες.
Στα έρμα και ταπεινά ξωκλησια και στα ψηλά
καμπαναριά,που υψωνεστε μπρος στα συγνεφα
λευκά,στου κόσμου όλου τα γκρεμισμένα ερημο-
κάστρα,η νύχτα γοργά απλώνει τα μαβιά και
μαύρα της πανια και μ'αστρα αναρίθμητα,τ'ασημω-
νει.
Στις απόκρημνες κορφοπλαγιες και στους αντρει-
ωμενους λόγγους,που ολορθα προβάλλεται σε
κάθε μπόρα,στα ξεχειλα από βροχή ορμητικά
φαράγγια, ποιμένας στέκει στοργικός ο τόπος μας
και θρέφει τις ζωές μας και στο ισχνό μας βελασμα
ακούει τις φωνές μας,εκεί στα απάτητα και στ'
απόκρημνα,στρέφει βλέμμα μυστικά στον ουρανό,
σηκώνει γκλίτσα σαν σταυρό και δείχνοντας του
λέει για τις κρυφές ελπίδες, προσευχές μας,τις
λύπες και τη φτώχεια μας,του μόχθου το ψωμί,
για γκρεμισμένα πέτρινα γιοφύρια και λαβωμένα
κάστρα,για χρόνια-επη,του λέει για τις φωνές
μας και τους κρυφιους μας πόθους κι αντιλαλου-
νε τα βουνά,αντιλαλουν τα κάστρα,αντιβοουν
φαράγγια και γκρεμνα και...τοτες σκύβει ο Ουρανός
και μας κοιτά,δακρυζοντας...για ν απαντήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
