| |
Στο στόμα τού πολέμου
Καπνός, φωτιά, καμένη γη, σειρήνες, μαύρη σκόνη
κάτω απ’ τη στάχτη η πληγή κι σφαίρα που σκοτώνει.
Κραυγή, σιωπή, πικρή βροχή , βαθιά ρωγμή η ρυτίδα
γίνεται τέλος η αρχή κι η ξενιτιά πατρίδα
Μετρούν τα χέρια χωρισμούς, τα σώματα κηλίδες
μάτια χαμένα σε σταθμούς δακρύζουνε ελπίδες.
Κι ένα παιδί μ’ ένα γιατί στο στόμα τού πολέμου.
Πόσους θανάτους να γευτεί; Πόσους θανάτους, Θεέ μου;
Πίνω καπνούς, ξερνώ λυγμούς. Ένα παιδί δακρύζει.
Η μάνα του με σκοτωμούς κι οβίδες το κοιμίζει.
Τι να του πω για δυνατούς; Τι να του πω για ξένους;
Τι να του πω γι’ αδάκρυτους, για νικητές - χαμένους;
Πώς να μερέψω την οργή; Ποια αλήθεια να του κρύψω;
Ψάχνω στη στάχτη τη ζωή, να τού τη δώσω πίσω
Ελένη Σωφρονίου Στρατή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
