| |
| | Γάζα |  | | |
Το σούρουπο κόκκινο βαθύ,
πνιγμένος ο ήλιος και το φως στην σιωπή,
όλων ημών που ως θεατές ενός δράματος
μεμψιμοιρούμε για τα τριάκοντα αργύρια,
θηλιά σε έναν εκούσιο πνιγμό,
Είπαν ότι είναι σκόνη ερήμου η αιτία,
κι όμως βαθύτερα δεν διέκριναν στην ερημιά τους,
ότι ήταν αυτή η ίδια η θυσία και το δάκρυ,
από τα παιδικά τα μάτια.
Και ήρθε η βροχή, μιαν ερυθρά θάλασσα δακρύων,
να σκεπάσει την ντροπή και την απραξία,
με ένα πέπλο που δύσκολα θα φύγει,
αφού τα μάτια ντράπηκαν τόσο πολύ και κλείσαν.
Εκεί θα μείνει πάντα σαν το στίγμα,
μες την ψυχή που αμέτρητες ζωές αρνήθη,
φλόγα κεριού π' αναζητά ματαίως
λίγη ανθρωπιά, λίγη στοργή μέσα στην λήθη.
Οι θύτες που ήταν τότε θύματα ευρέως,
με απομηχανής θεούς που αναπνέουν
φονιάδες έγιναν, λησμόνησαν την νύχτα,
που ήταν βαθιά μέσα στα μάτια των γονέων.
Το περιστέρι στο περβάζι με κοιτάει,
μα από ντροπή ούτε τολμώ να του γελάσω
είναι η γη μας μια σφαίρα που κυλάει
και εγώ μικρός, πολύ μικρός για να ξεχάσω.
Μ. Σκουλάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Καράβι κάνω την καρδιά, την πεθυμιά κατάρτι, κι ανοίγω σίγουρο πανί, τον νου μου τον αντάρτη! | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
