| |
Σκιά και ρέεις,
απ' την μια μορφή στην άλλη,
σε χρονική παραφωνία,
μη αναστρέψιμα,
αμείλικτα κι ανεπανάληπτα.
Διαπιστώνεις πως
η συνέπεια του Παρελθόντος
δεν είναι πια το Μέλλον.
Η αμφιβολία
φωλιάζει στα στήθη σου,
το στέρεο σύμπαν
δεν σε περιχωρεί.
Η Λογοτεχνία
μια αφτιασίδωτη αποκάλυψη,
σε επιστρέφει στο σπίτι.
Στα υπόγεια
και στις σοφίτες της
κοιμούνται οι αλήθειες.
Το φως απ' τις γρίλιες,
αφήνει χώρο
για τα απροσδόκητα,
απόλυτη η ταχύτητά του
μα μη απόλυτος ο χρόνος...
Απομονωμένος
στις γωνιές του σύμπαντος,
μοναχική μορφή
που στηρίζεται
σε απλωμένα χέρια,
σε οικείες φωνές,
παραδίδεις
το αρχέγονο φως.
Πολλοί μιλούν
γύρω σου κι εντός σου
ταυτόχρονα,
μα εσύ κρατάς
το μολύβι,
τρυπώνεις στο χαρτί,
παίρνεις μορφές,
γίνεσαι θύμα,
γίνεσαι θύτης,
γίνεσαι πρόβλημα,
γίνεσαι λύση.
Βασανίζεσαι με τις λέξεις,
τσακίζεσαι και λυγάς,
κατρακυλάς,
στον ίδιο τόπο δεν μένεις.
Αποκαμωμένος πια,
ανακαλύπτεις το χάραμα
μια απάτη πως είναι
το Παρελθόν,
και πως το Μέλλον
Μέλλον δεν έχει.
Σαν μαριονέτα
κόβεις τα νήματα
και σεργιανίζεις
στις γειτονιές του Έρωτα
στις ακροθαλασσιές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
