| |
Και το λιθάρι εστάθη με το πρανές του λόγου,
χρόνους κυνηγημένο σε πορφυρένια δάση,
βαθειά σχισμή στο πλάϊ σκαλώνει στη γαλήνη,
κυλώντας και ξεχνώντας στο ίδιο μονοπάτι
Κι η μοναξιά γυρίζει ψυχή κοντά στον ήλιο,
ανταύγεια πικραμένη ξεκλήρισμα του πόθου,
με σκοτεινό το κύμα ανίδεα να επιστρέφει
τον ερχομό της λήθης στο βράχο χαρακώνει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
