| |
Δεν ανοίγω πια τα κανονικά μου παράθυρα,
Να πάρω λίγο αέρα, να δω το φως, τη θάλασσα
Ανοίγω όμως κάποια άλλα παράθυρα,
Της μιζέριας, της σύγκρισης, της λαγνείας
Είναι τα λάθος παράθυρα, και τα δίχτυα
Αυτά των κοινωνικών δικτύων
Σφίγγουν την καρδιά μου, πνίγουν το γέλιο μου
Και με αφήνουν νεκρό, μόνο
Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο
Όπου τα παράθυρά μου τα έχω κτίσει
Και ασφυκτιώ, και στεναχωριέμαι
Και ξεχνάω να με αγαπάω,
Και τελικά κανέναν και τίποτα δεν αγαπώ.
Ίσως αυτός ο μίζερος, ψηφιακός εαυτός
Να πρέπει να πεθάνει,
Ώστε να γεννηθώ εγώ, σε ένα δωμάτιο,
Γεμάτο αέρα, γεμάτο παράθυρα και φως
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
