| |
Το πειραγμένο μου μυαλό γεννήθηκε να φεύγει
…σε πολιτείας παιδικής έναστρους ουρανούς
Πάντα δρομάκια δύσβατα, γήινα αποφεύγει
χάνεται σε ευαίσθητους και μυθικούς καιρούς
Τα περασμένα δεν ξεχνά, ψευδώνυμο η λήθη
αταίριαστος ο χρόνος του φαντάζει κοντινός
Σε τόπους κατευθύνεται που λάτρευαν τα ήθη
παραμυθένιος διάφανος …καθρέφτης μαγικός
Τίποτα δεν το σταματά ως το φεγγάρι φτάνει
από κρυφές περαταριές κόσμους μοναχικούς
Μεθάει με το άπειρο στης νύχτας το σεργιάνι
καρδιάς αθώους φόβους …κρατάει σιωπηλούς
Μυαλό μου αξημέρωτο, στ ονείρου το καστέλι
ταξίδι ή αταξίδευτο …εκεί έχει εγκλωβισθεί
…δεν δοκιμάζει ανύποπτα της άνοιξης το μέλι
απ του έρωτα τ αγκάθι, ξανά μην πληγωθεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
