| |
Θα ήμουνα 6-7 χρονών όταν στην Αρχαία
Μεσσήνη υπήρχαν μόνο πέτρες.
Κάτι τεράστια λιθάρια απλωμένα
σ` όλη τη γη, εκεί ήταν τα αρχαία μας
που τρέχαμε σαν κατσικάκια να παίξουμε
να μαζέψουμε μανουσάκια.
Χιλιάδες, εκατομμύρια μανουσάκια
φύτρωναν ανάμεσα στις πλάκες,
βλέπεις το νερό από την βρύση μας
την Καλλιρόη έφτανε χαμηλά στα χωράφια.
Τα μαζέύαμε αγκαλιά, αγκαλιά να μοσχοβολάει
ο τόπος και εμείς είχαμε λάφυρα, τώρα τι
τα κάναμε ούτε που θυμάμαι, πάντως βάζα
δεν είχαμε ούτε και ψωμί καλά, καλά.
Εκείνες οι τεράστιες πέτρες έχουν μείνει
στην μνήμη σαν κάτι παράξενο που πήγαινε
γάντι με την ξυπολησιά μας.
Τα χρόνια πέρασαν έφυγαν και οι λύκοι
και να` μαι να κοιτάζω αυτή την αρχαιά
πολιτεία, φουσκώνοντας από περηφάνεια,
μια πολιτεία που την ξέρει όλη η πλάση,
έρχονται τουρίστες, μαθητές από παντού.
Δεν ξέρω αν θα έβγαινε από τα σκοτάδια της
χωρίς τον Πέτρο Θέμελη αιωνία η μνήμη του.
Το μόνο που ξέρω είναι εκείνη η γλυκιά
η θύμηση με τα μανουσάκια κι η περηφάνια
μου η σημερινή.
Η Αρχαία Μεσσήνη είναι βιός, είναι κληρονομιά
και άγια χώματα, είναι οι ρίζες μου, εκεί
πηγαίνω, εκεί γυρίζω, εκεί φουσκώνω
σαν διάνος, σε εκείνα τα λιθάρια που
είχαν στολίδι τα μανουσάκια.
2-7-2025
Αδαμοπούλου Γεωργία
Στη μνήμη της Μεταξίας που της άρεσαν τόσο πολύ τα μανουσάκια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
