| |
Αγοράκι,
Δεν ξέρω γιατί γράφω απόψε, ούτε ξέρω τί ακριβώς θέλω να σου πω από τα όσα σκέφτομαι και συμβαίνουν στη ζωή μου. Θέλω όμως να σου γράψω, απευθείας σε εσένα, ιδιαιτέρως σήμερα, και να μοιραστώ ορισμένα πράγματα μέσα από το κεφάλι μου.
Ο εγκέφαλός μου, πιστός στη συνήθειά του, έκανε μια ακόμη βόλτα στα γνώριμα: «γιατί δεν γράφεις», «πάλι δεν είναι αρκετά καλό», «τί είναι τελικά *αρκετά* καλό;». Ευχαριστώ τον εγκέφαλό μου, τώρα μπορεί να πάει να πιει λίγο νερό και να κάτσει ήσυχα. Εγώ θα συνεχίσω.
Ξέρεις τί θέλω πραγματικά; Θα σου πω για το ξενέρωμά μου, που δεν παίζουμε όσο θα ήθελα. Το ίδιο ακριβώς παιχνίδι που παίζουμε όλα αυτά τα χρόνια και δοκίμασα να προσεγγίσω γραπτώς- εννοείται ανεπαρκώς- πριν 2 χρόνια. Και κάθε φορά ξεπετάγεσαι μέσα στο χρόνο, να με σκουντήξεις και να παίξουμε, είτε γραπτώς, είτε με φωτογραφίες, με μουσικές, με ό,τι, κ εμένα κάπως αιώνια με απορροφά η ζωή και ξεχνάω να παίξω, και ξεχνάω πόσο λατρεύω το παιχνίδι.
Και έτσι, να 'μαι. Να σου χτυπάω το κουδούνι, να πω ένα γεια, έστω απρόσκλητη, να κάνω εδώ ένα τσιγάρο παρέα σου. Και αν δεν ανοίξεις, αρκεί να ξέρεις ότι πέρασα. Κάτσε να στρίψω κ ένα μικρό, όσο το συζητάμε. Αν χτυπούσα το πραγματικό σου κουδούνι αυτή τη στιγμή, θα σε έκανα μια αγκαλιά αγοράκι, λόγω της ημέρας και του καιρού που έχω να σε δω, ενώ θα ήταν απόλυτα εντάξει να κάνουμε ένα τσιγάρο, μεγάλο, χωρίς να μιλήσουμε και να φύγω. Επειδή όμως χτυπάω το νοητό κουδούνι, του «υπογείου» σου, θα σου μιλήσω πολύ.
Σκεφτόμουν πρόσφατα ένα πράγμα, σε σχέση με εσένα, αρκετά έντονα και απόψε είναι μια καλή ευκαιρία να σου τα γράψω, αν προλάβω πριν χάσω τη μέρα. Μετά την τελευταία φαντασμαγορική μας συνάντηση, για την οποία γράφτηκαν κείμενα ολόκληρα πριν και μετά, και η οποία καβάτζωσε εύκολα μια θέση στις τοπ εμπειρίες ζωής, ακριβώς για αυτούς τους λόγους, μου γεννήθηκε μια ερώτηση. Την ερώτηση αυτή φυσικά δεν σου την έκανα ποτέ, επειδή μάλλον δεν ήμουν έτοιμη να ακούσω την απάντηση και σήμερα, επειδή έτσι με βρήκε η μέρα σου, θα την εκφράσω, μαζί με τις σκέψεις μου γύρω από αυτήν. Την κρατάω καιρό. Έτοιμος;
Αγοράκι, τι εννοείς όταν λες «Αυτό που δεν ξέρω -για να σχολιάσω το ερώτημά σου- είναι αν τελικά υπάρχει ενηλικίωση για ανθρώπους σαν εσένα.»; Συγκεκριμένα θέλω να μάθω πώς ορίζεται το «σαν εμένα» στο μυαλό σου. Φυσικά και από αυτό το event έχουν περάσει ήδη χρόνια, αν μου πεις ότι δεν έχεις ιδέα για το τί είχες στο μυαλό σου όταν το έγραφες, θα είναι και λογικό.
Είτε χάλασε το simulation εκεί στον COVID, ή δεν ξέρω, μεγαλώνω και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον χρόνο;
Αστείο πράγμα να μεγαλώνω τόσο και να δυσκολεύομαι στην ενηλικίωση. Απολαμβάνω ότι δεν με απασχολεί πια να «ταιριάξω» και να «χωρέσω» πουθενά. Ιδιαιτέρως εκεί που εμφανώς δεν χωράω ή δεν ταιριάζω. Με απασχολεί να συνδέομαι ουσιωδώς, να μπορώ να εκφράζομαι στους ανθρώπους που θέλω και να μπορούν και εκείνοι με τη σειρά τους να εκφράζονται σε μένα. Πάντα με γοήτευαν και με γοητεύουν όλο και περισσότερο οι μεγάλες, βαθειές συζητήσεις, που αγγίζουν τις ψυχές μας και σκαλώνουν το μυαλό μας για καιρό. Από την άλλη, βαριέμαι φρικτά τις κενές περιεχομένου κουβέντες που ξέρουν και μπορούν να κάνουν όλοι. Αλλά νομίζω το ξέρεις αυτό.
Σημαντικότερο όλων, είναι πως άρχισε, επιτέλους, να με απασχολεί πολύ να φροντίζω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου, τόσο πρακτικά, όσο συναισθηματικά. Και, εν τέλει, αυτό νομίζω είναι η ενηλικίωση πραγματικά. Δεν είναι οι δουλειές, δεν είναι οι ευθύνες, τα έξοδα, οι σύντροφοι, τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά. Είναι το parenting του εαυτού. Να μάθω να φροντίζω εμένα, όπως θα φρόντιζα κάποιον πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο. Ίσως αυτό τελικά να είναι το μεγάλο στοίχημα, να καταφέρω να δώσω αυτή την αγάπη πρώτα σε εμένα, για να μπορώ να την δώσω και στους ανθρώπους μου. Και νιώθω ότι ίσως μας μπερδεύει έξτρα η σοβαροφάνεια των προηγούμενων γενιών, η οποία ελπίζω να μην καταπιεί και την δική μας γενιά, τώρα που πλησιάζουν κρίσιμα χρόνια.
Ήδη έχω φίλους που τους έκλεψε ο μικροαστισμός των γονιών τους, τον οποίον δεν φίλτραραν ποτέ. Και αυτον τον καιρό βιώνω έναν τέτοιο, σκληρό «χωρισμό», που δεν θα περίμενα ποτέ, και ξεπερνάει σε δυσκολία οποιονδήποτε χωρισμό από όποιον γκόμενο, οποιαδήποτε ματαίωση σε ερωτικό επίπεδο. Αν ποτέ βρω αρχίδια, ίσως καταφέρω να γράψω για αυτόν, όμως ακόμη διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου γύρω από αυτόν. Μια ερμηνεία, θα μπορούσε να είναι πως τους έκλεψε το ΠΑΣΟΚ, ή το υπερεγώ τέλος πάντων. «Τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς». Μπορούμε να το πούμε με διαφορετικούς τρόπους, αλλά η πραγματικότητα είναι μία. Αν δεν πλησιάσουμε τον εαυτό μας, δεν θα απομακρυνθούμε ποτέ από όσα μας είναι ξένα και συχνά υιοθετήσαμε εν αγνοία μας, επειδή αυτό ζήσαμε και αυτό ξέρουμε.
Και στις περιπτώσεις αυτές, δεν υπάρχει βασική αναγνώριση των πραγματικών αναγκών του εαυτού, πόσο δε μάλλον, συναισθηματικό parenting του. Και έτσι κάπως καταλήγουμε ψυχολογικά με πόδια, να περιφερόμαστε στον κόσμο άσκοπα και να ζούμε ολόκληρες ζωές, στον αυτόματο. Αμέτρητοι άνθρωποι, απομακρυσμένοι από τον χρυσό πυρήνα μας (που λέει ο Ρότζερς ότι οι άνθρωποι είμαστε φύσει καλοί και απομακρυνόμαστε από τον «χρυσό πυρήνα» με το αυτά που ζούμε, και αυτά που μας μαθαίνουν), ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι, ξεχνάμε να είμαστε αλληλλέγγυοι, επιοικείς με τους ανθρώπους, επιοικείς με τους εαυτούς μας.
Ακόμα, σκέφτομαι ότι αυτό που λέμε να κρατήσουμε το παιδί ζωντανό μέσα μας, ειναι πραγματικά το να θυμόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε, ποια είναι η βάση του καθένα μας, να είμαστε σε επαφή με τα θέλω μας, να μην ξεχνάμε όλα τα μικρά ή μεγαλύτερα κοριτσάκια και αγοράκια που υπήρξαμε, μέχρι να φτάσουμε στο εδώ και το τώρα- οποιο «εδώ και τώρα» και αν εξετάζουμε κάθε φορά.
Όμως ζούμε σε κοινωνίες που μας απομακρύνουν τόσο από τους άλλους, όσο και από τους εαυτούς μας. Τρέχουμε σαν τους τρελλούς να προλάβουμε τα πάντα, μη προλαβαίνοντας εμάς τους ίδιους. Ξέρεις, αγοράκι, υπάρχει περίπτωση να φύγω σε άλλη χώρα. Έχω σχεδόν μισή ευκαιρία, η ζωή μου όλη αυτή τη στιγμή σαν να μου λέει να φύγω- είναι μια περίεργη περίοδος που είναι όλα στον αέρα. Είναι που έχω κουραστεί να ζω ένα ατέρμονο ratrace και να το αφήνω να με φθείρει με ηλίθια ζητήματα επιβίωσης, όταν εγώ θέλω να απασχολήσω το μυαλό μου με πιο εσωρερικά ζητήματα και να εκφραστώ μέσα από τις λέξεις ή τις χειροτεχνίες μου, να ζήσω ουσιαστικά, να ταξιδέψω, να κάνω αξέχαστο σεξ και να πάω σε συναυλίες, χωρίς να εκνευρίζομαι με τις εταιρείες παραγωγής που στοχεύουν στον συναυλιακό τουρισμό και όχι σε εμένα. Ωστόσο αυτό θα αποφασιστεί στους επόμενους λίγους μήνες, δεν είναι η στιγμή του απόψε.
Ξέρεις το πράγμα που φοβάμαι περισσότερο απ' οτιδήποτε, είναι μην περάσει η ζωή μου και εγώ την ζήσω στον αυτόματο, και όχι ουσιαστικά. Θα μου πεις, έπρεπε κοριτσάκι να γίνεις μεσήλικο για να το πιάσεις αυτό; Απ' ότι φαίνεται ναι! Και δεν έχω ιδέα αν ευθύνονται τα βιώματα και τα τραύματα, η διάσπαση, η μετριότητα της δυνατότητάς μου να αντιληφθώ νωρίς πράγματα, ή ο βιωματικός τρόπος με τον οποίον εν τέλει μαθαίνω.
Όσο αργά και να μαθαίνω, ήθελα απόψε να σου πω αυτά που σκέφτομαι, αλλά κυρίως να σου πω ποτέ, ποτέ να μην ξεχάσεις αυτό το αγοράκι, που όσο και να μεγαλώνουμε, εγώ με αυτό είμαι πάντα φίλη, είναι πανέξυπνο, είναι εξωφρενικά οξυδερκές, είναι πολύ κουλ, όσο awkward και να είναι και αξίζει όσο τίποτα να είναι ευτυχισμένο και σε άμεση σύνδεση με τον υπεργαμάτο εαυτό του!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
